Monday, April 25, 2011

​រចនាបថ​ភ្នំ​ដា​

ចម្លាក់ព្រះវិស្ណុ, ថ្ម អង្គរបុរី, សារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ, ស.ត ទី៤-៥ (ថត ២០០៤)
    ​ការបង្កើតឡើង​នូវ​រចនាបថ​ផ្សេងៗ ដែលជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​សកម្មភាព​វប្បធម៌ ដោយឡែក​វិស័យ​សិល្បៈ​ស្ថាបត្យកម្ម​ខ្មែរ គឺ​ពិតជា​លក្ខណៈ​នៃ​ប្រវត្តិសាស្ដ្រ​នៃ​ប្រជាជន​កម្ពុជា ។ សមិទ្ធផល​សង្គម វប្បធម៌​ទាំងអស់នេះ​ឆ្លុះបញ្ចាំង​ឲ្យ​ឃើញ​នូវ ការ​ជ្រួតជ្រាប​នៃ​វប្បធម៌​ឥណ្ឌា​ក៏​មែនពិត ក៏ប៉ុន្ដែ​លើសពីនេះ​ទៀត​គឺជា​គុណ​ស​ម្ប​តិ្ត​ដ៏​ឧ​ត្តុ​ង​ឧ​ត្ត​ម​នៃ​ ពូជសាសន៍​ខ្មែរ ដែលមាន​ទេពកោសល្យ​ខ្ពស់​ក្នុងការ​កែច្នៃ​ប្រឌិត​នូវ​អ្វីៗ ដែល​មកពី​ក្រៅ​ឲ្យ​ក្លាយទៅជា​របស់ខ្លួន ។ ដោយ​មូលហេតុ​នេះហើយ រចនាបថ​ភ្នំ​ដា​ដែល​បាន​កើតឡើង​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​ឥណ្ឌា​មាន​លក្ខណៈពិសេស ដែល​អ្នកស្រាវជ្រាវ​ខាង​ប្រវត្តិ​សិល្បៈ​យកចិត្តទុកដាក់​ជាងគេ  ពីព្រោះ​រចនាបថ​នេះ​គឺជា​ធាតុ​ពិសេស​មួយ នៃលក្ខណៈ​សិល្បៈ​ខ្មែរ​នា​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ ។ បើ​ផ្អែកលើ​ការសិក្សា​វិភាគ​ពិនិត្យពិច័យ យើង​អាច​និយាយបានថា រចនាបថ​នេះ​បាន​ឈានដល់​ចំណុច​មួយ​ដែលមាន​ការសន្និដ្ឋាន​រួមមួយ​គួរ​ឲ្យ​ មោទនៈ​ក្រៃលែង ។ ដោយ​គ្មាន​ការសង្ស័យ ឧត្តមភាព និង​អធិរាជ​ភាព​នៃ​រចនាបថ​ភ្នំ​ដា​បាន​គូស​បង្ហាញ តាមរយៈ​ចម្លាក់​ព្រះ​បដិមា​តូចធំ​មួយចំនួន ដែល​បានធ្វើ​ឲ្យ​មានការ​ចាប់អារម្មណ៍​យ៉ាងខ្លាំង​ពី​មតិ​ជាតិ និង​អន្ដរជាតិ ។​
   ជាមួយ​ការបញ្ចូល​នូវ​រូបមន្ដ​ថ្មីៗ​ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ចម្លាក់​មាន​លក្ខណៈ​ រស់រ​វើក យើង​ក៏​ឃើញ​មានការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ទម្រង់​សិល្បៈ ដែលជា​ភាព​ដ៏​អស្ចារ្យ​មួយ​ពុំ​ធ្លាប់មាន​ពីមុនមក ។ ពោលគឺ​ក្នុង​ដំណើរការ​នៃ​ការវិវត្តន៍ សិល្បៈ​ខ្មែរ​បាន​ឈានដល់​ដំណាក់កាល​មួយ​ដែល សមិទ្ធផល​មាន​លក្ខណៈ​ខុសប្លែក​ពី​ក្រឹត្យក្រម​ឥណ្ឌា​បន្ដិច ផ្ទុយ​ពី​ស្ថានភាព​ក្នុងអំឡុង​រវាង ស​.​ត ទី​១ និង​ទី​៥ នៃ​គ​.​ស ដែល​ឥទ្ធិពល​ឥណ្ឌា​នៅមាន​លក្ខណៈ​ស្អិតល្មួត​ជាង ។ បើ​និយាយ​ឲ្យ​ចំ​ទៅ ក្រោយពី​ទទួល​ឥទ្ធិពល​ដ៏​ខ្លាំងក្លា វិចិត្រករ​ខ្មែរ​នា​ចុង​ស​.​ត ទី​៦ ដើម​ស​.​តទី​៧ ដែល​ពោរពេញ​ទៅដោយ​បទពិសោធន៍ បាន​ខិតខំ​បង្កើតបាន​នូវ​ស្នាដៃឯក របស់ខ្លួន​ប្រកបដោយ​ឯករាជភាព ។ ការ​លេចធ្លោ​ឡើង​នូវ​រចនាបថ​ភ្នំ​ដា ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ទទួលស្គាល់​នូវ​ភាពចាស់ទុំ​និង សម្ព័ន្ធភាព​ពេញលេញ​របស់​សិល្បករ​ខ្មែរ​នា​សម័យ​នគរ​ភ្នំ ។ វា​ក៏​ជា​សញ្ញា​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញថា មានការ​កើនឡើង នូវ​អត្រា​នៃ​មជ្ឈមណ្ឌល​វប្បធម៌​ដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​សេវាកម្ម សម្រាប់​មូលនិធិ​សាសនា​តូចធំ​ទាំងឡាយ​បន្ថែមទៀត​ផងដែរ ។ ក្នុងន័យនេះ យើង​អាច​កត់សម្គាល់ថា គោលបំណង​របស់​វិចិត្រករ​ក្នុង​វិស័យ​វប្បធម៌​ភ្នំ​ដា ក្រៅពី​ខិតខំ​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​ឯកភាព​ជាតិ បាន​ខិតខំ​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​ឯករាជ្យ​ក្នុង​វិស័យ​បដិមា​កម្ម​ផងដែរ ។​

ចម្លាក់ព្រះវិស្ណុ, ថ្ម អង្គរបុរី, ទីក្រុងចាស់ (ស្រេស្ថបុរៈ) នៅវត្តភូ ស.តទី ៥-៦ (ថតដោយ ហ្គីតូ)
ព្រះវិស្ណុ អង្គរបុរី ស.តទី ៦ (សារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ), ថត ២០០៣

​    ​
​     ​សូម​រំលឹកថា អ្វីដែល​បានកើត​ឡើង​នៅក្នុង​ទឹកដី​ខ្មែរ​នា​សម័យ​នគរ​ភ្នំ ក៏បាន​កើតឡើង​នៅក្នុង​អតីត​នគរ​ចម្ប៉ា​ដែរ ក្នុងភូមិ​ភាគ​នេះ ទោះ​ជាមាន​លក្ខណៈ​តូច​ជាង​បន្ដិច​ក្ដី ។​
​    ​ខាងលើនេះ​គឺជា​ចំណុច​សំខាន់​ដែល​គេ​ត្រូវតែ​រំលឹក ពីព្រោះ​ដូច​ជនជាតិ​ដទៃៗ​នៅលើ​ពិភពលោក​ដែរ​ជាតិខ្មែរ រមែង​តែង​ស្រេកឃ្លាន​នូវ​អត្តសញ្ញាណ​របស់ខ្លួន ។​
​    ​ព្រះ​បដិមា​នា​សម័យ​កាលនោះ ភាគច្រើន​ជា​ចម្លាក់​ស្ថិតនៅក្នុង​ឥរិយាបថ​ត្រី​ភ​ង្គ ពោលគឺ​ទ្រង់​ឈរ​ដោយមាន កាយវិការ​ឬ​រាង​បត់​ជា​បី​ផ្នត់ ដោយ​ដងខ្លួន​ធ្លាក់​លើ​ជើង អ្វីមួយ​ដែល​ស្ថិតក្នុង​បរិបទ​នៃ​សាលា​វិចិត្រសិល្បៈ​នាល​ន្ឌា​យ៉ាង​ប្រាកដ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះពុទ្ធ​បដិមា​លេងខ្លួន​ទទេ ដោយមាន​ត្រចៀក​វែង​ខ្លះ​ពាក់​ក្រវិល​ផង ដែលជា​និមិត្តរូប​នៃ​សិរី​មង្គល ឬ​ភាព​យឺនយូរ​នៃ​ជីវិត​មុន​ឥណ្ឌា​នីយកម្ម ។ ជាទូទៅ​គួរ​រំលឹក​ឡើងវិញ​ថា ទេវតា​បុរស​ស្លៀកសំពត់​ចងក្បិន រីឯ​ភេទ​ស្រី​វិញ​ស្លៀកសំពត់​វែង​ដែល​ភាគច្រើន​គ្មាន​ក្បាច់ក្បូរ​អ្វី​ ទាំងអស់ ។ ថ្មីៗ​នេះ​យើង​បាន​រកឃើញ​ចម្លាក់​ទេវរូប​មួយចំនួន​ស្លៀកសំពត់​មាន​ផ្នត់​ហើយ ​មាន​ខ្សែ​ចង្កេះ​ដែល​ទម្លាក់​ជរ​សម្រាប់​លំអ​ផងដែរ គួរ​ឲ្យ​គយគន់ ។​

ព្រះកេសទេវរូប ភេទប្រុស និង ស្រី ស.ត ទី ៥-៦, អង្គរបុរី (សារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ)

​     ​ថ្វីត្បិតតែ​ចម្លាក់​ព្រះអាទិទេព​ទាំងនោះ​ស្ថិតក្រោម​ឥទ្ធិពល​នៃ​សិល្បៈ​ ឥណ្ឌា គួបផ្សំ​ជាមួយ​ក្រិ​ត្យ​ក្រម​ហ្គ្រិ​ច​កូ​-​រ៉ូ​ម៉ាំង ក៏ប៉ុន្ដែ​មាន​លក្ខណៈ​ជា​ខ្មែរ​សុទ្ធសាធ ។ នេះ​ជា​ប្រត្យក្ស​ភាព​ដែល​ប្រកែក​ពុំបាន ។ សូមបញ្ជាក់ថា ខុសពី​សមិទ្ធផល សិល្បៈ​ឥណ្ឌា​ដែល​គ្មាន​ភាពទន់ភ្លន់ ឬ​ឱជា​រស ចម្លាក់​ដែលជា​ស្នាដៃ​ខ្មែរ​មាន​ទឹកមុខ​សម្ដែង​ចេញ ។​
​    ​ដូចនេះ​យើង​អាច​ចាត់ទុកថា រចនាបថ​ភ្នំ​ដា​គឺជា​ទំនើបកម្ម​មួយ​មាន​ជំហរ​រឹងមាំ​របស់ខ្លួន​រួចទៅហើយ ដែលមាន​សក្ដានុពល​គួរ​ឲ្យ​មោទនៈ ។​
​    ​ឆ្លងកាត់​ការពិនិត្យ​ពិច័យ​ចម្លាក់​នៅ​ប្រាសាទភ្នំដា និង​នៅក្នុង​អតីត​រាជធានី​អង្គរបុរី ព្រមទាំង​ទីក្រុង​ស្រី​ទេព​ជាដើម យើង​ក៏​ដឹង​ទៀតថា ផ្នួងសក់​ភាគច្រើន​មាន​រាង​ជា​បំពង់​ដែលមាន​ប្រភព​ចេញពី​ប្រទេស​អ៊ី​រ៉ា​ន រីឯ​សក់​របស់​ព្រះ​បដិមា វិញ​មាន​រាង​អង្កាញ់ៗ​រមូល ។ មានន័យថា ការ​សម្គាល់​រចនាបថ​ភ្នំ​ដា ក៏​អាច​សម្គាល់​តាមរយៈ​ចម្លាក់​មួយចំនួន​នៅក្នុង ទីក្រុង​អ៊ូ​ថង ក្នុង​ខេត្ត​សុផាន់​បុរី​ផងដែរ ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)

​ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ​នៅ​ខេត្ត​សុ​រិ​ន្ទ្រ​

    ​ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ ត្រូវបាន​សាងសង់ឡើង​អំពី​ឥដ្ឋ​នៅ ស​.​តទី​១១ នៃ​គ​.​ស ដើម្បី​ឧទ្ទិស​ចំពោះ​ព្រះអាទិទេព​ស្រី​ខេ​ស្វរៈ ឬ​ព្រះ​ឥសូរ​ដ៏​មាន​ម​ហិ​ទ្ធិ​ប្ញ​ទ្ធិ ។ ឈ្មោះ​មួយទៀត នៃ​ប្រាសាទ​នេះ​គឺ ប្រាសាទរ​ងាង ។ ប៉ុន្តែ​ជួនកាល​អ្នកស្រុក ហៅ​ប្រាសាទ​នេះ​ថា ប្រាសាទ​ព្រាយ​ដៃ ៨ ផងដែរ ។​

    ​ក្នុងចំណោម​ប្រាសាទខ្មែរ ដែល​បុព្វការី​ជន​ខ្មែរ​បាន​បន្សល់ទុក​នៅ​ខេត្ត​សុ​រិ​ន្ទ្រ ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ គឺជា​ប្រាសាទ​មួយ ដែលមាន​ទំហំ​ធំ សំខាន់​ជាងគេ ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រាសាទ​នេះ​ស្ថិតនៅ​ក្នុងភូមិ​ប្រាសាទ ឃុំរ​ងាង ស្រុក​ស៊ី​ខរ​ភូមិ មាន​ចម្ងាយ​ប្រមាណ​ជា ៣០​គ​.​ម​ពី​ទី​រួម​ខេត្ត ។ ខេត្ត​នេះ​ក៏​ជា​ខេត្ត​មួយ ដែល​ប្រជាជន​ខ្មែរ​ពីមុន​នៅ​ថែ​រក្សាបាន​នូវ​ភាសា​ប្រពៃណី​ខ្មែរ​យ៉ាង​ ខ្ជាប់ខ្ជួន​នៅឡើយ ។
​    ​បែរមុខ​ទៅ​ទិសខាងកើត ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ​ធ្វើ​អំពី​ឥដ្ឋ ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​បាពួន ដោយមាន​ប្រាង្គ ៥ ស្ថិតនៅលើ​ខឿន​មួយ ដែលជា​ដី​លើក ។ ខឿន​នេះ​មាន​ថ្ម ក្រាល​ពីលើ​មាន​រាង ៤ ជ្រុង​ស្មើ ដោយ​ជ្រុង​នីមួយៗ​មាន​ប្រវែង​ប្រមាណ​ជា ២៤ ម៉ែត្រ ។ សូម​ជម្រាប​ផងដែរ​ថា ជណ្តើរ​ឡើងទៅ​កាន់​ខឿន​ប្រាសាទ​នេះ បែរមុខ​ទៅ​ទិសខាងកើត ឆៀង​ខាងលិច ។​
​    ​ចាស់ៗ​ពី​បុរាណ​បាន​ប្រាប់តៗ​គ្នា​ថា ប្រាសាទ​នេះ​មាន​បារមី​ព្រាយ​ក្បាល ៨ កាន់ ។ ហេតុនេះ​នៅមុន​ឆ្នាំ ១៩២៩-១៩៣០ ស្រុកភូមិ​ជួប​គ្រោះភ័យ​ម្តងៗ គេ​រមែងតែ​យក​ក្របី​មក​ថ្វាយ​ព្រាយ​ដៃ ៨ នៅ​ទីនោះ ។ ប៉ុន្តែ​ការប្រតិបត្តិ​បែបនេះ ត្រូវ​បាត់បង់​ទៅហើយ ។ ចាស់ៗ​នៅក្នុង​ភូមិរ​ងាង ក្បែរ​ប្រាសាទ​នេះ បាន​ឲ្យ​ដឹង​ទៀតថា ទីតាំង​ប្រាសាទ​នេះ ពី​ដើម​មាន​ប្ញ​ទ្ធិ​អំណាច​ខ្លាំងពូកែ​ណាស់ ព្រោះ​គេ​ធ្លាប់​សម្លាប់​ស្ត្រី​ទីនោះ ដោយ​វះ​ពោះ ដើម្បី​យក​កូន​ក្នុង​គភ៌ ទៅ​អាំង​ធ្វើ​កូនក្រក ។​
​    ​បើ​ពិចារណា​មើល​ឲ្យ​សព្វគ្រប់​ទៅ យើង​ឃើញថា ការដែល​ពោល​ដូច្នេះ មិនមែនជា​រឿង​ភូតកុហក​ឡើយ ។ សេចក្តីពន្យល់​ខាងលើនេះ យើង​គួរ​ដឹង​យកចិត្តទុកដាក់ ដោយ​ចាត់ទុកថា ប្រកបដោយ​សច្ចភាព ព្រោះ​ប្រពៃណី​ជឿ​លើ​កូនក្រក មិនមែន​មានតែ​នៅទីនេះ​ទេ ក៏ប៉ុន្តែ​នៅ​ប្រទេស​ខ្មែរ​ក៏មាន​ដូចគ្នា​ដែរ ។​
​    ​មួយទៀត​កាលពី​ឆ្នាំ ១៩៧៦ នៅពេលដែល​យើង​បាន​ចុះ​ពិនិត្យ ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ យើង​ក៏បាន​ឃើញ​មាន​បង្គោល​ថ្ម​ឆ្មា​មួយ​យ៉ាង​ធំ នៅក្បែរ​ចំហៀង​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​កណ្តាល ។ តាម​ទំនង គឺ​នៅទីនេះ​ហើយ ដែល​ដូនតា​របស់​អ្នកស្រុក​ភូមិ បាន​យក​ក្របី​មក​បូជា ។ ហេតុនេះហើយ​បានជា​ពួកគេ យល់ស្រប​តាម​មតិ​របស់​យើង ហើយ​នៅតែ​ជឿ​តាម​គ្នា នេះ​គឺជា​ថ្ម​ដូនតា​ចាស់​ស្រុក ។ សូមបញ្ជាក់ថា រហូតដល់​សព្វថ្ងៃ​គេ​នៅតែ​ពោល​អះអាងថា ថ្ម​ដូនតា​នេះ​តែងតែ​ផ្តល់នូវ​សេចក្តីសុខ​សប្បាយ​ដល់​ពួកគេ ។ ម្យ៉ាងទៀត​ដោយហេតុថា ពួកគេ​តែងតែបាន ទទួល​នូវ​សេចក្តីសុខ​សប្បាយ​មិន​ដាច់ ពួកគេ​រមែងតែ​បន់ស្រន់ ថ្ម​ពិសិដ្ឋ​ខាងលើនេះ​ជាប្រចាំ ។​
​    ​វត្តមាន​របស់​ក្បាច់​ខ្មែរ​មួយ នៅលើ​ក្លោងទ្វារ​នៃ​ប្រាង្គ​កណ្តាល តំណាង​ឲ្យ​ការ​រាំ​របស់​ព្រះ​ឥសូរ គឺជា​សញ្ញា​បញ្ជាក់​ឲ្យ​យើង​ដឹងថា ប្រាសាទ​ស៊ី​ខរ​ភូមិ ពិតជា​ត្រូវបាន​ស្ថាបនា​ឡើង ដើម្បី​ឧទ្ទិស​ចំពោះ​ព្រះ​ឥសូរ ឬ​ស្រី​ខេ​ស្វរៈ ដូច​ករណី​នៃ​ប្រាសាទព្រះវិហារ​ដែរ ដែល​អាទិទេព​នៃ​ភ្នំ ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​ក្រៃលែង ក្នុង​ក្រសែភ្នែក របស់​ខ្មែរ​នា​សម័យបុរាណ ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)

​ប្រាសាទឯកភ្នំ​នៅ​ខេត្តបាត់ដំបង​

  ​ខេត្តបាត់ដំបង ដែល​ធ្លាប់ជា​មជ្ឈមណ្ឌល​វប្បធម៌​ដ៏​រុងរឿង​មួយ​ក្នុងសម័យ​បុរាណ បាន​បន្សល់ទុក​នូវ​កេរ្តិ៍ដំណែល​វប្បធម៌​ដ៏​ច្រើន ក្នុងនោះ​មាន​ប្រាសាទឯកភ្នំ​គួរ​ជាទី​មោទនៈ ។ ប្រាសាទឯកភ្នំ​មានឈ្មោះ​មួយទៀត​គឺ ប្រាសាទ​វត្ត​ឯក ។

ភាពទ្រុឌទ្រោមនៃប្រាង្គប្រធាន ទិសខាងលិច បណ្ណាល័យ និងគូទឹក (ថត ២០០៨)

​     ​ប្រាសាទ​នេះ​មាន​ចម្ងាយ​ប្រមាណ​ជា ១០​គ​.​ម​. ខាងជើង​នៃ​ទី​រួម​ខេត្ត នៅក្នុង​ភូមិ​គម ឃុំ​ពាម​ឯក ខេត្តបាត់ដំបង ។ បន្ទាប់ពី​ប្រាសាទ​បាណន់ ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវគេ​លើកតម្កើង​ថា ជា​ប្រាសាទភ្នំ ដែល​ប្រកបដោយ​បុណ្យ​បារមី ដ៏​ឧត្តុង្គឧត្តម ។ បច្ចុប្បន្ននេះ​ប្រាសាទឯកភ្នំ កំពុង​ទាក់ទាញ​អ្នកទេសចរ​ជាតិ​និង​អន្តរជាតិ ឲ្យ​មក​ទស្សនា​ឬ​មក​កំសាន្ត​លំហែកាយ ។​

ថែវនៅទិសខាងកើត និងខាងលិច ក្រៅប្រាសាទព័ទ្ធជុំវិញប្រាសាទ (ថត ២០០៨)

​     ​ប្រាសាទឯកភ្នំ មាន​កសិណ​ទឹក​ហ៊ុំព័ទ្ធ​ជុំវិញ បែរមុខ​ទៅ​ទិសខាងកើត ហើយ​ស្ថិតនៅលើ​គ្រឹះ​មួយ​ដ៏​រឹងមាំ ធ្វើ​អំពី​ថ្មភក់​និង​ថ្មបាយក្រៀម ដោយមាន​ទីធ្លា​មួយ​មាន​ប្រវែង​ប្រមាណ​ជា ៣០​ម៉ែត្រ ។​

ផ្តែរពាក់ព័ន្ធទៅនឹងទេវកថានានា (ថត ២០០៨)

​     ​ផ្ទាំងសិលា​ចារឹក​ក្នុង​ប្រាសាទ​នេះ​បាន​ឲ្យ​ដឹងថា ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​ស្ថាបនា​ឡើង​ដោយ ព្រះបាទ​សុរិយា​វរ្ម័នទី​១ ដែល​សោយរាជ្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ស​.​តទី​១១ នៃ​គ​.​ស សំរាប់​ឧទ្ទិស​ចំពោះ​លទ្ធិ​ព្រហ្មញ្ញសាសនា ។​

ថែវក្នុងប្រាសាទ និងសិលាចារឹករបស់ព្រះបាទសុរិយាវរ្ម័នទី ១ (ថត ២០០៨)

​     ​តួ​ប៉ម​ប្រាសាទឯកភ្នំ​មាន​រាង ៤ ជ្រុង​ស្មើ ធ្វើ​អំពី​ថ្មភក់ និង​ថ្មបាយក្រៀម ស្ថិតនៅលើ​ខឿន​មួយ មាន​កំពស់​ប្រមាណ​ជា ៤​ម៉ែត្រ ។ ទំនង​ដោយសារ​លក្ខណៈ​បែបនេះហើយ បានជា​គេ​ឲ្យ​ឈ្មោះថា ប្រាសាទឯកភ្នំ ។​
​    ​ដូច​ប្រាសាទ​មួយចំនួន​ក្នុង​រជ្ជកាល​ព្រះបាទ​សុរិយា​វរ្ម័នទី​១​ដែរ ប្រាសាទឯកភ្នំ​មាន​ថែវ​ព័ទ្ធជុំវិញ​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ ពី​ទិសខាងកើត​ទៅ​ទិស​ខាងលិច​ប្រវែង​ប្រមាណ​ជា ២៥​ម៉ែត្រ និង​ពី​ខាងជើង​ទៅ​ទិស​ខាងត្បូង​ប្រមាណ​ជា ៤៩​ម៉ែត្រ ។​

តួប៉ម ឬប្រាង្គកណ្តាល (ថត ២០០៨)

​     ​ប្រាសាទ​របស់​យើង​បានទទួល​រងគ្រោះ​យ៉ាងដំណំ ដោយសារ​ភ្លើងសង្គ្រាម ហើយ​ទើបតែ​ត្រូវបាន​អភិ​រ័ក្ស​យ៉ាង​ត្រឹមត្រូវ​កន្លងមកនេះ តែ​ពុំ​ទទួល​មានការ​ជួសជុល​នៅឡើយ ។ ទោះបី​មាន​ភាព​ទ្រុឌទ្រោម ដោយមាន​គំនរ​ថ្ម​បែកបាក់​ដ៏​ច្រើន​ធ្លាក់​នៅលើ​ដី ពាសពេញ​ដេរដាស់​ជុំវិញ​ប្រាសាទ​ក្តី ក៏ប៉ុន្តែ​ប្រាសាទឯកភ្នំ នូវ​រក្សាបាន​ឧត្តមភាព និង​អធិរាជ​ភាព និង​សោភ័ណភាព​របស់ខ្លួន​នៅឡើយ អ្វីមួយ​ជាទី​ចាប់អារម្មណ៍​របស់​ភ្ញៀវទេសចរ គ្រប់​សញ្ជាតិ ។​
​    ​ចម្លាក់​ហោជាង​និង​ផ្តែរ​ដ៏​ល្អ​វិចិត្រ ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​ទៅនឹង​ប្រវត្តិ​ព្រះអាទិទេព​ទាំងឡាយ នៃ​ព្រហ្មញ្ញសាសនា ដូចជា រឿង​កូរ​សមុទ្រ​ទឹកដោះ​ជាដើម គឺជា​ចំណុច​ពិសេស​ទាក់ទាញ​ការ​ស្ញើ​ច​សរសើរ​មិន​ដាច់​មាត់ ពី​មហាជន​មាន​ទឹកចិត្ត​សទ្ធា​ជ្រះថ្លា ។​

ទិដ្ឋភាពរួមនៃប្រាសាទវត្តឯកភ្នំ (ថត ២០០៨)

​     ​ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ​មាន​អ្នក​ស្រុកភូមិ​មក​ធ្វើការ​បន់ស្រន់ ដោយ​នាំមក​នូ​វដ​ង្វា​យ​ជា​ធូប ទៀន ផ្កា ឬក៏​ថវិកា​បន្តិចបន្តួច​ឲ្យ​អាចារ្យ​ម្នាក់ នៅ​ប្រាង្គ​ប្រធាន​នៃ​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ ដែល​គេ​ចាត់ទុកថា ជា​កន្លែង​ពិសិដ្ឋ​ជាងគេ​បំផុត ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)​

​លក្ខណៈ​ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​របស់​ប្រាសាទតាព្រហ្ម​នៅ​បន្ទាយមានជ័យ​

  ​ប្រាសាទ​នេះ​ត្រូវបាន​សាងសង់ឡើង​ក្នុង​រជ្ជកាល​ព្រះបាទ​ជយ​វរ្ម័នទី​៧ ដើម្បី​ឧទ្ទិស​ដល់​វិញ្ញាណក្ខន្ធ​ព្រះរាជ​បុត្រា​របស់​ទ្រង់​ព្រះនាម​ស្រិ​ ន្ទ​កុមារ និង​មេទ័ព​ធំ​៤​នាក់ ​(​ស​ញ្ជា​ក​) បាន​ពលី​ជីវិត ដើម្បី​ការពារជាតិ​មាតុភូមិ​ក្នុង​សង្គ្រាម​ខ្មែរ​-​ចាម ហើយ​ដែល​ត្រូវបាន​គេ​តំណាង​ក្រោមរូបភាព​ព្រះ​ពោធិសត្វ​អ​វ​លោ​កេ​ស្វា​រៈ ។​
​     ​ស្ថិត​លើ​ទីទួល​មួយ ក្នុងភូមិ​ជ្រៃ ឃុំ​បន្ទាយឆ្មារ ស្រុក​ថ្មពួក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ​បច្ចុប្បន្ន ប្រាសាទតាព្រហ្ម​គឺជា​ឧបសម្ព័ន្ធ​របស់​ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ដែល​ស្ថិតនៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ប៉ុន្មាន​ពី​ទីនោះ ។ ទោះបី​បូជនីយដ្ឋាន​របស់​យើង​មាន​ទ្រង់ទ្រាយ​តូច ហើយ​អម​ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ដែលមាន​ខ្នាត​ធំ​ជាង​ក្តី ហើយ​មាន​ភាព​ទ្រុឌទ្រោម​យ៉ាងខ្លាំង​ដោយសារ​កត្តា​ធម្មជាតិ​និង​មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែ​បូជនីយដ្ឋាន​នេះ បាន​រក្សា​នូវ​ក្បាច់រចនា​មួយចំនួន គួរ​ឲ្យ​ចាប់អារម្មណ៍​ជា​អនេក ជាពិសេស​ក្បាច់​ផ្តែរ​ជាដើម ។​

ទិដ្ឋភាព​រួម​នៃ​ប្រាង្គ​ប្រាសាទតាព្រហ្ម (​ថត ២០១០)

​     ​ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​បាយ័ន ប្រាសាទតាព្រហ្ម​នៅសល់តែ​ប្រាង្គ​មួយ​តែប៉ុណ្ណោះ ដែល​នៅ​កំពូល​គេ​ឃើញ​មាន​ព្រះ​សិរសា​តំណាង​ឲ្យ ព្រះ​អ​វ​លោ​កេ​ស្វា​រៈ​មាន​ព្រះភ័ក្ត្រ​៤ ញញឹម​ទៅកាន់​ទិស​ទាំង​៤ ។​ប្រាសាទ​ទោល​នេះ​បែរមុខ​ទៅ​ទិសខាងកើត ហើយ​ហ៊ុម​ព័ទ្ធជុំវិញ​ដោយ​ស្រះ​មួយ​យ៉ាង​ធំ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ចំពោះ​អ្នកស្រុក​ខ្មែរ​ជិត​ឆ្ងាយ បូជនីយដ្ឋាន​នេះ គឺជា​ទីតាំង​មួយ​ប្រកបដោយ​ភាព​ស័ក្តិ​សិទ្ធ​អស្ចារ្យ ដែល​ពួកគេ​រមែងតែងតែ​គោរពបូជា ។ ដូច្នេះ ហើយ​បានជា​នៅ​រាល់ថ្ងៃ​ពេញ​បូរ​មី មាន​ការអុជ​ទានធូប និង​គ្រឿង​បណ្ណាការ​ផ្សេងៗ​សម្រាប់​ថ្វាយ ចំពោះ​ព្រះ​អ​វ​លោ​កេ​ស្វា​រៈ​ខាងលើនេះ ដែល​គេ​ចាត់​ថា មាន​បារមី​ស័ក្តិសិទ្ធិ​កាន់​សណ្ឋិត ។​    ​
​    ​ជា​ទិដ្ឋភាព​រួម ប្រាសាទតាព្រហ្ម​មាន​កំពែង​ធ្វើ​អំពី​ថ្មបាយក្រៀម អមដោយ​ទ្វារ​ចូល​ឬ​គោ​បុ​រៈ​ចំនួន​បួន និង​តួ​ប៉ម​មួយ​នៅ​ចំ​កណ្តាល​ដែលមាន​ស្រះ​ទឹក​ដ៏​ធំ​មួយ​ហ៊ុមព័ទ្ធ​ជុំវិញ ។ តែ​ជា​អកុសល​កំពែង​និង​គោ​បុ​រៈទាំង​នោះ ផ្នែក​ខាងក្រៅ​និង​ផ្នែក​ខាងក្នុង​ត្រូវបាន​រលំ​រលុះ​រាបស្មើ​នឹង​ដី ដោយ​ការជីក​កកាយ​ខុសច្បាប់ ដើម្បី​យក​ផ្ទាំង​ចម្លាក់​បុរាណ​ទៅ​ជួញដូរ ។​

គោ​បុ​រៈ ឬ​ទ្វារ​ចូល (​ថត ២០១០)

​     ​វត្តមាន​របស់​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​ជាច្រើន​នា​សម័យ​បាយ័ន សាង​ឡើង​ដោយ​ព្រះបាទ​ជយ​វរ្ម័នទី​៧ ក្នុង​ភូមិភាគ​ដោយឡែក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ដែល​ពី​ដើម​ជា​ភាគ​មួយ​នៃ​ខេត្តបាត់ដំបង មិនមែន​ជាការ​ចៃដន្យ​នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ​ជាទី​តាំង​សំខាន់បំផុត នៃ​ផ្នែក​ភូមិសាស្ត្រ​និង​យុទ្ធសាស្ត្រ​ព្រមទាំង​សេដ្ឋកិច្ច ។ ភស្តុតាង​ដ៏​រឹងមាំ​មួយទៀត នៃ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​របស់​ប្រជាជន​ខ្មែរ ដែល​បាន​បង្ហាញថា ខេត្តបាត់ដំបង​នេះ​ត្រូវ​ផ្សារភ្ជាប់​ជាមួយ ខេត្ត​នគររាជ​សិ​មា តាម​ខ្លឹមសារ​សិលាចារឹក​ភូមិ​ដូង នា​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ ។​
​    ​ដូចនេះ មុននឹង​ឈានដល់​ការស្ថាបនា​ប្រាសាទតាព្រហ្ម ឬ​ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ ចក្រភព​បុ​រេ​អង្គរ​និង​អង្គរ បាន​លាតសន្ធឹង​លើទឹក​ដី​ថៃ​រួចទៅហើយ ជាពិសេស​នៅ​ស៊ីសាកេត សុ​រិ​ន្ទ្រ បុរីរម្យ និង​នគររាជ​សីមា ដែល​ប្រជាជន​ខ្មែរ​បាន​បន្សល់ទុក​នូវ​ស្លាកស្នាម​វប្បធម៌​យ៉ាងច្រើន​លើសលុប ។​

គំនរ​ថ្ម​នៃ​ប្រាសាទ ក្បាច់​ផ្តែរ និង​ទម្រ​១២​រូប (​ថត ២០១០)​

​     ​ដោយ​ហេតុផល​ទាំងនោះ​ហើយ ទើប​ព្រះមហាវីរក្សត្រ ព្រះបាទ​ជយ​វរ្ម័នទី​៧ បាន​អភិវឌ្ឍន៍​ភូមិភាគ​នេះ ប្រកបដោយ​កិត្យានុពលភាព​អស្ចារ្យ តាមរយៈ​មូលនិធិ​សាសនា​តូចធំ​ទាំងឡាយ ។ កុំភ្លេចថា ដូច​សម័យអង្គរ​ដែរ ខេត្តបាត់ដំបង ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ និង​ខេត្ត​ឧ​ត្ត​រ​មានជ័យ នា​សម័យ​នោះ​គឺជា​តំបន់​ឆ្លងកាត់​ទៅកាន់​តំបន់​ខ្ពង់រាប​នគររាជ ព្រមទាំង​អាណាខេត្ត​នានា ដែល​សព្វថ្ងៃ​បានក្លាយ​ទៅ ទឹកដី​របស់​ព្រះរាជាណាចក្រ​ថៃ​និង​លាវ ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)

​សិល្បៈ​ស្ថាបត្យកម្ម​សម័យ​បាយ័ន​នៅ​ស្រី​ទេព​

  ​ស្របតាម​ស្មារតី​នៃ​លទ្ធិ​មហាយាន និង​គោលការណ៍​នយោបាយ ដែលមាន​ការអភិវឌ្ឍ​ន៍​ជា​ត្រីវិស័យ ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ បាន​ខិតខំ​ស្ដារ​អតីត​ប្រទេស​កម្ពុជា​ឡើងវិញ បន្ទាប់ពី​សង្គ្រាម​ឈ្លានពាន​ពី​សំណាក់​ប្រទេស​ចម្ប៉ា ។ ទន្ទឹមនឹង​ការបង្រួបបង្រួម​ជាតិ​របស់​ស្ដេច​អង្គ​នេះ ដែល​ក្នុង​ចក្ខុវិស័យ​របស់​ពុទ្ធប​រិ​ស័​ទ ព្រះអង្គ​គឺជា​ជយ​ពុទ្ធ​មហា​នាថ ឬ​ជា​ពុទ្ធ​រាជ​នោះ អំណាច​ជ័យ​ចេស្ដា​របស់​ព្រះរាជា តាមរយៈ​មូលនិធិ​សាសនា​នានា ក៏ត្រូវ​បាន​ពង្រឹង និង​ពង្រីក​ផងដែរ ទូទាំង​ព្រះរាជាណាចក្រ​កម្ពុជា ជាពិសេស​នៅក្នុង​ភូមិភាគ​កណ្ដាល​នៃ​ប្រទេស​ថៃ​បច្ចុប្បន្ន ។​
​    ​គឺ​ក្នុងករណី​នេះហើយ ដែល​ព្រះរាជា​ចក្រវាល​ទិន​អង្គ​នេះ បានធ្វើ​ឲ្យ​ទីក្រុង​ស្រី​ទេព ដែលមាន​ទីតាំង​ក្នុង​ខេត្ត​ផេ​ជ្រ​ប៊ូ​ន​បច្ចុប្បន្ន ក្លាយទៅជា​ភូមិស្ថាន​បែប​ពុទ្ធ​និយម​ដ៏​ធំ​មួយ ។ ការកាន់កាប់​ឡើងវិញ​នូវ​បូជនីយដ្ឋាន​បែប​ព្រា​ហ្ម​ញ្ញ​សាសនា​ខាងលើនេះ ដោយ​ការសាងសង់​នូវ​សំណង់​ស្ថាបត្យកម្ម និង​ទេវរូប​ថ្មីៗ​បន្ថែម​នៃ​លទ្ធិ​មហាយាន ឬក៏​ការជួសជុល​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​ឥដ្ឋ​ពី​សម័យមុនៗ ហើយ​គ្រាន់តែ​ផ្លាស់ប្ដូរ​និន្នាការ​មនោ​គម​សាសនា ពី​ព្រាហ្មណ៍​និយម ឲ្យ​ក្លាយទៅជា​ពុទ្ធ​និយម​វិញ ដែល​យើង​នឹង​លើក​មក​ពិនិត្យ​បន្ដិចទៀត គឺជា​ការចាំបាច់​ខកខាន​ពុំបាន ។​

សសរពេជ្រ និង ផ្តែរនៅសារមន្ទីរសុខោទ័យ (ថត ២០០០)

​     ​សូមជម្រាបថា ចំពោះ​ទីក្រុង​បុរាណ​នេះ​អ្នកស្រាវជ្រាវ​ថៃ មិនបាន​យកចិត្តទុកដាក់​ពី​ការកែប្រែ ផ្លាស់ប្ដូរ​ខាង​វិស័យ​មនោ​គម​វិទ្យា​សាសនា និង​ស្ថាបត្យកម្ម​នេះ​របស់​ប្រជាជន​ខ្មែរ​បុរាណ​ប៉ុន្មាន​ទេ ដោយ​ពួកគេ​គ្រាន់តែ​សង្កត់​អារម្មណ៍​យ៉ាង​ធ្ងន់​លើ​រចនាបថ​បាពួន​តែ​ម្យ៉ាង​ ប៉ុណ្ណោះ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ​សោត អ្នកនិពន្ធ​ថៃ​ខ្លះ​ដែល​មិនបាន​សិក្សា ស៊ីជម្រៅ​នូវ​រាល់​ចម្លាក់​ស្លាកស្នាម​វប្បធម៌​មុន​អង្គរ បែរជា​ចាត់ទុកថា នោះ​ជា​សិល្បៈ​ទ្វារ​វ​តី ឬ​មន​ទៅវិញ ។ ប៉ុន្ដែ​ស្ថានភាព​នេះ​មិនអាច​បិទបាំង​នូវ​ការពិត​បានទេ កាលបើ​យើង​សិក្សា​វែកញែក​ស៊ីជម្រៅ​នូវ​លក្ខណៈ និង​ទម្រង់​សិល្បៈ ស្ថាបត្យកម្ម​បុរាណ​មួយចំនួន​នៃ​ទីក្រុង​បុរាណ​នេះ ។​
​    ​ចំពោះ​យើងៗ​អាច​ស្វែងយល់​អំពី​បញ្ហា​នេះ បាន​ដោយ​ងាយស្រួល ដោយ​ការ​ប្រមែរ​ប្រមូល​នូវ​រាល់​ចម្លាក់​បុរាណ ដែល​បាន​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​រាយប៉ាយ នៅតាម​ខេត្ត​នានា​នៃ​ព្រះរាជាណាចក្រ​ថៃ​បច្ចុប្បន្ន ដើម្បី​យកមក​សិក្សា​ប្រៀបធៀប តាម​លំដាប់លំដោយ​សមស្រប​មួយ ។ នេះ​ជាការ​សង្កេត​ដ៏​សំខាន់ ដែល​មិនត្រូវ​មើលរំលង កាលបើ​គេ​ប្រាថ្នា​ឈានទៅរក​ការតាំង​កាលបរិច្ឆេទ ប្រកបដោយ​លក្ខណៈ​វិទ្យាសាស្ត្រ អាច​ទទួលស្គាល់​បាន ។​
​    ​ដូច្នេះ​គោលដៅ​ចម្បង​របស់​យើង​នៅទីនេះ គឺ​ការបង្ហាញ​នូវ​ការវិវត្តន៍​ខាង​វិស័យ​សិល្បៈ ស្ថាបត្យកម្ម ពី​សម័យកាល​មួយ​ទៅ​សម័យកាល​មួយទៀត ជាពិសេស​ឧត្តមភាព​នៃ​សិល្បៈ​ខ្មែរ នៅ​គ្រប់​សម័យកាល នៃ​ការវិវត្តន៍ ដោយឡែក​សម័យ​បាយ័ន ក្នុង​ទីក្រុង​នេះ ។ សំខាន់​ទៅទៀត​នោះ គឺ​ការវិភាគ​នេះ​បាន​សម្រួល និង​ពង្រីក​ការចេះដឹង​របស់​យើង​មួយកម្រិត​ទៀត ស្ដីពី​រជ្ជកាល​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ ក្នុង​ភូមិភាគ​កណ្ដាល​ប្រទេស​ថៃ​បច្ចុប្បន្ន ដោយ​ជា​ដំណាក់កាល​ចុងក្រោយបង្អស់​របស់​ប្រវត្តិ​សិល្បៈ​ខ្មែរ ។​
​    ​មូលដ្ឋាន​ខាង​បុរាណវិទ្យា​មួយចំនួន នៃ​ទីក្រុង​ស្រី​ទេព នា​សម័យ​វប្បធម៌​បាយ័ន ក៏​ដូច​វប្បធម៌​បុ​រេ​អង្គ​រដែរ ដែល​ពីមុន​បាន​ខ្ចាត់ខ្ចាយ នៅតាម​បណ្ដា​ខេត្ត​នានា ដូចជា​សារមន្ទីរ​ជាតិ​បាងកក​, សុខោទ័យ លពបុរី និង​អយុធ្យា​ជាដើម ដោយ​ត្រូវបាន​ដឹក​ចេញពី​ទីក្រុង​ខាងលើនេះ​ក្នុង​អតីតកាល ក្រោយពី​ការប្រមូលផ្ដុំ​ឡើងវិញ អាច​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​នូវ​ការរីកដុះដាល​នៃ​វប្បធម៌​បាយ័ន នៅក្នុង​ភូមិភាគ​នេះ​យ៉ាង​ប្រាកដ ។​
​    ​តាម​ភស្តុតាង​វត្ថុ​សិល្បៈ និង​សំណង់​ស្ថាបត្យកម្ម​បុរាណ​មួយចំនួន​ដែលជា​សមិទ្ធិផល​របស់​ព្រះបាទ​ ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ ដែល​បាន​បន្សល់ទុក​នៅ​ទីក្រុង​ស្រី​ទេព មាន​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​មួយ​ឈ្មោះ ប្រាង្គ​ឫសី ដែលជា​អកុសល​សព្វថ្ងៃនេះ យើង​ឃើញ​មាននៅ​សេសសល់​តែ​វត្ថុ​សិល្បៈ​មួយចំនួន ស្ថិតក្នុង​ភាព​ទ្រុឌទ្រោម​ជា​ដំណំ ដែល​អ្នក​បុរាណ​វិទូ​ថៃ​មិនអាច​យកមក​សិក្សា​វិភាគ ។ ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​នេះ​មាន​សារៈសំខាន់​ណាស់​សម្រាប់​យើង ពីព្រោះ​វា​ជា​សក្ខីកម្ម​នៃ​ការកាន់កាប់ ឬ​គ្រប់គ្រង​ទីក្រុង​នេះ​ដោយ​អជ្ញាធរ​ខ្មែរ​ឥត​ក្លែងក្លាយ ពី​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ​ដល់​សម័យ​បាយ័ន ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត​បុរាណវត្ថុ​ទាំងនោះ​ពាក់ព័ន្ធ ទៅនឹង​ការនិយម​នូវ​លទ្ធិ​មហាយាន​លាយឡំ​នឹង​ហិន​យាន ព្រមទាំង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា ពី​សំណាក់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ពីស​.​តទី​៦ ដល់​ស​.​តទី​១២-១៣​នៃ​គ​.​ស ។​
​     ​ក្រៅពីនេះ​ទៅ​មាន​ចម្លាក់​មួយចំនួន​ដូចជា ទ្វារបាល (​យក្ខ និង​ទេវតា​) ក្បាច់លំអ​កំពូល​ប្រាសាទ​រាង​ជា​ផ្កាឈូក​រីក​ក្រពុំ​, សសរ​ពេជ្រ​, ដែលជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ប្រាង្គ​មួយទៀត គឺ​ប្រាសាទ​ស្រី​ទេព ដែល​គេ​បាន​ជួបប្រទះ ហើយ​យកទៅ​តម្កល់​នៅ​សារមន្ទីរ​បាងកក ។ នេះ​ឥត​និយាយ​ដល់​បូជនីយដ្ឋាន​ជាច្រើន​ទៀត ដែល​សព្វថ្ងៃ​នៅ​បន្សល់ទុក​តែ​ខឿន ឬ​គំនរ​ឥដ្ឋ ឬក៏​ទម្រ​ទេវ​រូ ឬក៏​សិវលិង្គ​តែប៉ុណ្ណោះ ។​
​    ​ចំពោះ​ប្រាង្គ ឬក៏​ប្រាសាទ​ស្រី​ទេព​ជាដើម ដែល​ទើប​ពោល​ខាងលើ មាន​កត្តា​ជាច្រើន​ដែល​ចង្អុល​បង្ហាញថា ប្រាសាទ​ទាំងពីរ​នេះ ត្រូវបាន​សាងសង់ឡើង​នា​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ បើ​ផ្អែកលើ​សក្ខីភាព​របស់​រូប​រាង និង​ក្បាច់ក្បូរ​ប្រាសាទ ។​
​    ​ចំពោះ​យើងៗ​គិតថា កាលដើមឡើយ​ប្រាង្គ​ឫសី និង​ប្រាសាទ​ស្រី​ទេព​ត្រូវ​សាងសង់ឡើង​អំពី​ឥដ្ឋ ក្នុងសម័យ​បុ​រេ​អង្គរ ជាពិសេស​សម័យ​ចេនឡា​ចុង​ស​.​តទី​៦ ដើមទី​៧ ។ ក្រោយមក​នា​សម័យអង្គរ​ទើប​ទម្រង់​នៃ​សំណង់​ឥដ្ឋ​នេះ ត្រូវ​បានទទួល​ការកែច្នៃ​ទៅជា​មួយ​ពុទ្ធ​សាសន​ដ្ឋា​ន​ទៅវិញ ក្នុង​រជ្ជកាល​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យ​វ​រ័​ន្ម​ទី​៧ ។ ហេតុនេះហើយ​ការសិក្សា​អំពី​វត្ថុ​សិល្បៈ និង​ស្ថាបត្យកម្ម​ប្រាសាទ​នា​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ អាចធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ស្គាល់​ច្បាស់លាស់​នូវ​រចនាបថ​ផ្សេងៗ កុំ​ឲ្យ​មាន​ទស្សនៈ​ភ័ន្ដច្រឡំ អំពី​ប្រភព​កំណើត​ខ្មែរ​ក្នុង​ទីក្រុង​នេះ ។​
​    ​តាមពិតទៅ​វត្តមាន​របស់​សិល្បៈ​ស្ថាបត្យកម្ម​ខ្មែរ គ្រប់​សម័យកាល​នៅ​ទីនោះ​មិនមែន​កើតឡើង​ដោយ​ឯងៗ ឬក៏​ដោយ​ចៃដន្យ​នោះទេ ក៏ប៉ុន្ដែ គឺជា​ស្នាដៃឯក​របស់​ប្រជាជន​ខ្មែរ ធ្វើឡើង​សម្រាប់​មូលហេតុ​សាសនា ។ បដិមា​ច្រើន​ជា​ទេវរូប​ដូច​នៅ​ប្រាសាទ​រចនាបថ​ព្រៃ​ក្មេង ខេត្តសៀមរាប និង​កំពង់ព្រះ​ខេត្តកំពង់ចាម ត្រូវបាន​គេ​រកឃើញ​នៅ​ស្រី​ទេព ។​
​    ​នៅ​ចន្លោះ​ឆ្នាំ ១៩៧៦ យើង​មាន​ភ័ព្វសំណាង ដោយបាន​ជួបប្រទះ​នូវ​ក្បាច់​ផ្ដែរ​មួយ​បាក់បែក ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​បាយ័ន ដែល​អាជ្ញាធរ​ថៃ​បាន​យក​ចេញពី​ទីក្រុង​ស្រី​ទេព ខេត្ត​ផេ​ជ្រ​ប៊ូ​ន ដើម្បី​ទៅ​រក្សាទុក​នៅ​សារមន្ទីរ​ខេត្ត​អយុធ្យា ។ នៅពេលនោះ យើង​ពុំទាន់​ដឹងថា ផ្ទាំង​ផ្ដែរ​នេះ មាន​ប្រភពពី​ណា​នៅឡើយ តែ​ឥឡូវនេះ​យើង​បានដឹងថា ក្បាច់​ផ្ដែរ​នេះ​ក៏ដូចជា ក្បាច់​ផ្ដែរ​មួយទៀត នៅ​សារមន្ទីរ​ខេត្ត​សុខោទ័យ មាន​ប្រភព​ចេញពី​ស្ថានីយ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ស្តី​ទេព ។ ក្រៅពីនេះ យើង​ក៏បាន​ជួបប្រទះ នូវ​ក្បាច់​ផ្ដែរ​មួយ​ផ្សេងទៀត​ដែល​ពុំទាន់​ឆ្លាក់​រួច ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​ប្រែ​រូប​នា​ស​.​វ​ទី ៩ ។ ជាមួយនឹង​ស្នាដៃ​របស់​បុព្វបុរស​ខ្មែរ នា​សម័យអង្គរ​យើង​ក៏បាន​ជួប​សំណល់​សិល្បៈ ស្ថាបត្យកម្ម​ប្រាង្គ​ប្រាសាទ​នា​សម័យ​បុ​រេ​អង្គរ​ដទៃៗ​ឯទៀត​ដែរ​រួមមាន ទម្រ​ជណ្ដើរ​មាន​រូប​ជា​ផ្កាឈូក នៅ​ប្រាង្គ​ស្រី​ទេព​, ចម្លាក់​ព្រះ​គ្រិ​ស្ណុៈ​គោ​វរ​ធន និង​សូរិយា ។​
​    ​សរុបសេចក្ដី​មក យើង​អាច​បញ្ជាក់​យ៉ាង​ត្រឹមត្រូវ​ថា ទីក្រុង​ស្រី​ទេព​នេះ ត្រូវបាន​ប្រសូត្រ​ឡើង​តាំងតែ​សម័យ​បុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ​ម្ល៉េះ ដូច​រាង​ជា​ពងក្រពើ​ជា​ភស្តុតាង និង​បុរាណវត្ថុ​ជា​ភស្តុតាង ស្ថិតក្នុង​រចនាបថ​ភ្នំ​ដា​ដែរ ហើយ​ត្រូវបាន​បន្ដ​ការអភិវឌ្ឍន៍​រហូតដល់​សម័យ​ចេនឡា និង​អង្គរ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅក្រោយ​សម័យ​បាយ័ន ទីក្រុង​នេះ​ក៏​ត្រូវបាន​បោះបង់ចោល ដោយ​ការ​វាតទី​ដី របស់​ស្ដេច​សៀម នា​សម័យ​សុខោទ័យ ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)

ស្លាកស្នាម​វប្បធម៌​បែប​មហាយាន នៅ​ទីក្រុង​អយុធ្យា​

ប្រវត្តិវិទូ​ថៃ​និង​អឺរ៉ុប ដែល​សរសេរ​សៀវភៅ​ដោយ​សំអាង​លើ​ឯកសារ​ថៃ​បាន​កត់ត្រា​ថា ទីក្រុង​អយុធ្យា ដែលជា​នគរ​របស់​ព្រះរាជ​បិតា​របស់​ព្រះ​នាង​សិ​តា ក្នុង​រឿង​រាមកេរ្តិ៍ ត្រូវបាន​ស្ថាបនា​ឡើង​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៣៥០ ឆ្នាំ នៃ​គ្រិស្តសករាជ​ដោយ​ព្រះបាទ​លូ​ថង ។​
​    ​អាស្រ័យ​ហេតុនេះហើយ ទើប​យើង​សូម​កែតម្រូវ ដោយ​សំអាង​លើ​របកគំហើញ​ខាង​បុរាណវិទ្យា ។​
​    ​បុព្វបុរស​ខ្មែរ ដែល​រស់នៅក្នុង​តំបន់​នេះ តាំងតែ​ពី​ដើម​សម័យ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​បានចាត់ទុក​ថា តំបន់​នេះ ជា​តំបន់​ឆ្លងកាត់​ប្រកបដោយ​យុទ្ធសាស្ត្រ​ដ៏​សំខាន់បំផុត ដើម្បី​ធ្វើ​ពាណិជ្ជកម្ម​ត​ភ្ជាប់​នឹង​ទីក្រុង​នានា នា​សម័យ​នគរ​ភ្នំ និង​ចក្រភព​អង្គរ ដូច​មាន​វត្ថុ​បុរាណ​ដែល​គេ​បាន​រកឃើញ​ជា​វត្ថុតាង​ស្រាប់ ។ មួយវិញទៀត​បុរាណវត្ថុ ដែល​គេ​បាន​ជួបប្រទះ​ក្នុង​តំបន់​នេះ មុន​សតវត្សរ៍​ទី​១៣ នៃ​គ្រិស្តសករាជ ពុំមាន​លក្ខណៈ​ជាវ​ត្ថុ​សិល្បៈ​ថៃ​ឡើយ ។​

ព្រះបដិមាពុម្ព ឬព្រះពុម្ព, សិល្បៈ មហា យានសម័យព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី ៧, ស.តទី ១២ (ថត ១៩៧៣)
    ​ការរកឃើញ​នូវ​ព្រះ​បដិមា​ពុម្ព​មួយចំនួន​បែប​ត​ន្ត្រៈ​ខ្មែរ ធ្វើ​អំពី​ដី​ដុត​រវាង​ឆ្នាំ ១៩៧០ និង ១៩៨១ ដែលជា​សិល្បៈ​រចនាបថ​បាយ័ន គឺ​ស្ថិតក្នុង​ចុង​សតវត្សរ៍​ទី​១២ ដើម​សតវត្សរ៍​ទី ១៣ នៃ​គ្រិស្តសករាជ ក្នុង​រាជ្យ​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ បញ្ជាក់ថា​វប្បធម៌​ខ្មែរ​មាន​វត្តមាន​មុន​វប្បធម៌​ជនជាតិ​ថៃ ដែល​ក្រោយពី​ឈ្នះ​សង្គ្រាម​បាន​ដណ្តើមបាន​ព្រះរាជ​ធានី​នេះ​ពី​ខ្មែរ ។​
​    ​ដូចនេះ ឆ្នាំ​១៣៥០ ពុំមែន​ជា​ឆ្នាំ​ដែល​ជនជាតិ​ថៃ​បាន​ស្ថាបនា​ទីក្រុង នៅលើ​ទីតាំង​អយុធ្យា​នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ​ជា​ឆ្នាំ​ដែល​តំបន់​នេះ បានប្រែក្លាយ​ទៅជា​ទឹកដី​របស់​ថៃ​ដូច​មូល​ហេតុដែល​ទើបតែ​អធិប្បាយ ។​
​    ​តាមពិត​ខេត្ត​អយុធ្យា ជា​ខេត្ត​មួយ​របស់​ចក្រភព​មុន​អង្គរ និង​អង្គរ​តែប៉ុណ្ណោះ​មុន​ការកាន់កាប់​ដោយ​សៀម​។ មួយវិញទៀត​លក្ខណៈ​នៃ​ព្រះពុទ្ធសាសនា នៅក្នុង​តំបន់​អយុធ្យា​អង្គរ​នា​សម័យ​នោះ មាន​លក្ខណៈ​ប្រហែលជា​ប្រភព​មានមក​ពី​ប្រទេស​ទី​បេ​ត៍ ។​
​    ​សូមបញ្ជាក់ថា ក្នុង​រជ្ជកាល​របស់​ព្រះបាទ​ជ័យវរ្ម័ន​ទី​៧ ដើម្បី​ផ្សះផ្សារ​ជាតិ និង​ធ្វើ​ឲ្យ​ជនជាតិខ្មែរ​មាន​ជំនឿ​លើ​វាសនា​ខ្លួន​ឡើងវិញ ព្រះអង្គ​ប្រារព្ធ​គោរព​ព្រះពុទ្ធសាសនា​លទ្ធិ​មហាយាន ដែល​ប្រកបដោយ​មន្តអាគម​ន៍​គាថា ដែល​ពុំ​ធ្លាប់មាន​នា​សម័យមុនៗ ។​
​    ​នេះ​ជាការ​ស្រាវជ្រាវ​របស់​យើង ដែល​ធ្វើឡើង​តាមរយៈ​បទ​អន្តរាគមន៍​មួយ ដែល​យើង​បានធ្វើ​ឡើង​នៅ​ទីក្រុង​សៀមរាប​នៅ​ឆ្នាំ​២០០១ ក្រោម​ការរៀបចំ​របស់​សាលា​បារាំង​មជ្ឈិមបូព៌ា ដែលមាន​លក្ខណៈ​ជា​អន្តរជាតិ គួរ​ឲ្យ​កត់សម្គាល់  ៕ (​ម​.​ត្រា​ណេ​)

Tuesday, April 12, 2011

ក្បាល​នាគ​ចំនួន៤នៃ​ស្ពាន​បុរាណ​​កំពង់​ក្តី​​ត្រូវ​បាន​​អាជ្ញាធរ​អប្សរា​ធ្វើ​ការ​ជួសជុល​ឡើងវិញ

ថ្ងៃ អង្គារ ទី ១២ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០១១

(​រូបថត សំណាង)
( រូបថត សំណាង)
ខេត្ត​សៀម​រាប ៖ ក្បាល​នាគ​ធំ​ៗ​ចំនួន​៤​នៅ​ស្ពានថ្ម​បុរាណ​កំពង់ក្ដី​ដែល​ជា​រតនសម្បត្ដិ​ដ៏ ​មាន​តម្លៃ​មិន​អាច​កាត់​ថ្លៃ​របស់​ជាតិខ្មែរ​ហើយ​​រង​នូវ​ការ​ប្រេះ​ បាក់បែក​នា​ពេល​កន្លង​ទៅ ត្រូវ​បាន​អាជ្ញាធរ​អប្សរា​ធ្វើការ​ជួសជុល​ឡើង​វិញ​រួច​ហើយ​​កាលពី​ពេល​ថ្មី ​ៗ​នេះ ដើម្បី​រក្សា​កេ​រ​ដំណែល​បុព្វបុរស​និង​ទាញ​ចំណាប់​អារ​ម្មណ៍​​​ភ្ញៀវទេស​ ចរជាតិ​-​អន្ដរជាតិ​ឱ្យ​​ទៅ​ទស្សនា ​។​ ពិធី​សូត្រ​មន្ត​ប្រោះ​ព្រំ​ដល់​ក្បាល​នាគ​ទាំង៤ និង​សុំ​សេចក្ដី​សុខ​ដល់​ប្រជាជនត្រូវ​​បាន​រៀបចំ​ឡើង​ដោយ​អា​ជា្ញ​ធរ​អ​ ប្សរា កាលពី​ព្រឹក​ថ្ងៃ​ទី៨ ខែ មេ​សាកន្លង​ទៅ នៅ​​គល់​ស្ពាន​កំពង់ក្ដី​ផ្នែក​ខាង​លិច ​ស្ថិត​នៅ​កណ្ដាល​ទីរួមស្រុក​ជីក្រែង​ចម្ងាយ​ប្រមាណ​​៧០គីឡូម៉ែត្រខាងកើត​ ក្រុង​​សៀមរាប។
(​រូបថត សំណាង)
( រូបថត សំណាង)
បន្ទាប់​ពី​ពិធីសូត្រ​មន្ត​ចប់​ លោក​សឺ​ន គង់ អគ្គនាយករង​ អា​ជា្ញ​ធរ​អប្សរាទទួល​បន្ទុក​ប្រាសាទ​ក្រៅ​ឧទ្យាន​អង្គរ​បាន​ថ្លែង​ឱ្យ​ដឹង ​ថា ក្បាល​នាគ​ធំ​ៗ​ទាំង៤ ដាក់​នៅ​​សងខាង​ក្បាល​ស្ពាន​បុរាណ​​កំពង់ក្ដី ដែល​ជា​រតនសម្បត្ដិ​មិន​អាច​កាត់ថ្លៃ​បាន​របស់​ជាតិខ្មែរ​យើង​នេះ កន្លង​មក​ដោយសារ​តែ​អាយុកាល​ ក៏​បាន​ប្រេះ​បែកបាក់​អស់​ជា​ច្រើន ហើយ​ពេល​នេះ​យើង​បាន​ធ្វើការ​ជួសជុល​វា​ឡើង​វិញ ដូច្នេះ​យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​ពិធី​ប្រោះព្រំ​បួង​សួង​ទៅ​តាម​ប្រពៃណី ​ដើម្បី​ទុ​ក​ជា​ការ​គោរព​បូជា សម្រាប់​​ប្រជាពលរដ្ឋ​នៅ​ក្នុង​តំបន់​​ និងទាញ​ចំណាប់អារម្មណ៍​ភ្ញៀវ​ជាតិ​-​អន្ដរជាតិ​ឱ្យមក​ទស្សនា​ស្ពាន​បុរាណ​ យើង​នេះ​។ ​លោក​សឺ​ន គង បាន​បន្ត​​ថា ​ជា​មោ​ទនភាព​ដ៏ ម​ហិមាមួយ​​សម្រាប់​​ជាតិខ្មែរ ដែល​មាន​ស្ពាន​បុរាណ​ដ៏ធំ និង​អាយុ​រាប់​សិប​ឆ្នាំ ប៉ុន្ដែ​នៅ​តែ​អាច​ប្រើប្រាស់បម្រើ​​ឱ្យ​ការ​ដឹក​ជញ្ជូន​​បាន គឺ​វា​ដើរតួ​នាទី​យ៉ាង​សំខាន់​ក្នុង​ការ​បង្ហាញ​ប្រាប់​ដល់​ពិភពលោក​អំពី​ ភាព​អស្ចារ្យ​នៃ​ស្ថា​បត្យក​ម្ម​សំណង់​របស់​បុព្វបុរស​ខ្មែរ​យើង ។ មិន​ត្រឹមតែ ​ប៉ុ​ណ្ណោះ​​ក៏បាន​ទាញ​ចំណាប់​អារម្មណ៍​​យ៉ាង​ខ្លាំង​ដល់​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជាតិ​ -​អន្ដរជាតិ​យ៉ាង​សំបើម​ផង​ដែរ​ ។
(​រូបថត សំណាង)
( រូបថត សំណាង)
អភិបាលស្រុក​ជីក្រែង​លោកប៉ោ សេរីរ័ត្នមុន្នី កាលពី​ព្រឹក​ថ្ងៃ​ទី​៨ ខែមេសា​ នោះ​បាន​ថ្លែង​នៅ​ក្នុង​ពិធី​បួងសួង​ប្រោះព្រំ​ក្បាល​នាគ​ទាំង៤ដែល​ទើបតែ​ ជួសជុល​រួច​នោះ​ថា ​ជា​រៀង​រាល់​ខែ​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​មាន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​អន្ដរជាតិ​មិន​តិច​ ជាង៤.០០០នាក់ បាន​មក​ទស្សនា​ស្ពាន​កំពង់ក្ដី​នេះ គឺ​វា​បង្ហាញ​ពី​ភាពរីកចម្រើនខាង​​វិស័យ​ទេស​ចរណ៍​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នេះ ដែល​អាច​នាំ​មក​នូវ​ចំណូល​​ផ្ទាល់ និង​ប្រយោលមក​ឱ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​តាម​រយៈ​ការ​នាំ​ចេញ​នូវផលិតផល​កសិកម្ម និង​នេសាទនៅ​ក្នុង​តំបន់ ។
ស្ដ្រី​ឈ្មោះ​លី​នដា ជា​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជន​ជាតិ​អា​មេ​រិ​កមួយ​រូប​ក្នុង​ចំណោម​មិត្ដ​ភ​ក្ដិ​របស់​ គាត់៥នាក់ផ្សេង​ទៀត​ដែល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទស្សនា​ស្ពាន​បុរាណ​កំពង់ក្ដី​កាលពី ​ព្រឹក​ថ្ងៃ​ទី៨ ខែមេសានោះ​ បាន​ថ្លែងពី​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ថា គាត់​បាន​ទៅ​ធ្វើ​ទេសចរណ៍​ច្រើន​ប្រទេស​ហើយ ប៉ុន្ដែ​​មិន​ធ្លាប់​ដែល​ឃើញស្ពានថ្ម​បុរាណ​ដ៏អស្ចារ្យ​បែប​ហ្នឹង​ទេ នេះ​ជា​មោ​ទន​ភាព​​របស់​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ទាំងមូល ។ លោកអ៊ឹម សុក​រិ​ទ្ធី ប្រធាន​ក្រុម​អ្នក​ស្រាវ​ជ្រាវ​ផ្លូវ​បុរាណ​នៃ​នាយកដ្ឋាន​លំនៅ​ឋានរបស់ ​អា​ជា្ញ​ធរ​អប្សរា ធ្លាប់​បាន​ថ្លែងប្រាប់​ឱ្យ​ដឹង​ថា ​ក្រៅពី​ស្ពាន​បុរាណ​កំពង់ក្ដី នៅ​មាន​ស្ពាន​បុរាណ​ជា​ច្រើន​ទៀត​ក្នុង​នោះ​តាមបណ្ដោយ​ផ្លូវជាតិ​លេខ៦​ មាន​ស្ពាន​បុរាណ​ប្រមាណ២០ និងស្ពាន​បុរាណ​ប្រមាណ២០ទៀត​ នៅ​តាម​ផ្លូវសម័យ​មហា​នគរ​​សម្រាប់​​ត​ភ្ចា​ប់រាជ​ធានី​អង្គរ​ទៅ​កាន់​ ប្រាសាទព្រះ​ខ័នកំពង់ស្វាយ​ឯ​ខេត្ដព្រះវិហារ ។ ប៉ុន្ដែនៅ​ក្នុង​នោះ​ស្ពាន​បុរាណ​ចំនួន​៥ ជា​ពិសេស​ «​​ស្ពាន​តា​អុង​​» នៅ​តាម​កំណាត់​​ផ្លូវ​ក្រាល​ក្រួស​​ក្រហម​ ពីប្រាសាទបឹងមាលា ស្រុក​សា្វ​យ​លើ ទៅ​​​ឃុំ​ខា្វ​វ ស្រុក​ជីក្រែង​ កំពុងស្ថិត​នៅ​ក្នុង​សភាព​​​ទ្រុឌទ្រោម​និង​កំពុងគំរាមកំ​ហែង​ដោយ​សា​រថយន្ដ ​ធំ​ៗ​។
សូម​បញ្ជាក់​​ថា ស្ពាន​កំពង់ក្ដី ដែល ​អា​ជា្ញ​ធរ​អប្សរា​បាន​ធ្វើការ​ជួសជុល​ឡើង​វិញ​នូវ​ក្បាល​នាគ​ទាំង៤​នោះ​ មាន​បណ្ដោយ​១០០ម៉ែត្រ ទទឹង១៥ម៉ែត្រ និង​កម្ពស់​៩ម៉ែត្រ​ ស្ថាបនា ឡើង​ពី​ថ្មបាយក្រៀម​ដែល​មានកម្រិត​​ជាតិ​ដែក​ខ្ពស់ និងថ្មភក់ ដោយ​ផ្នែក​ខាងលើ​រចនា​ជា​នាគ​ថ្ម​ធំៗ​មានក្បាល៤ នៅ​អម​សងខាង​ក្បាលស្ពាន​ទាំង​២។ ស្ពាន​បុរាណ​នេះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុងភូមិ​កំពង់​ក្ដី២ ឃុំ​កំពង់ក្ដី ស្រុក​ជីក្រែង តាម​បណ្ដោយ​ផ្លូវ ជាតិ​លេខ៦ ដែល​កសាង​ឡើង​នៅ​ក្នុង​អំឡុង​សតវត្ស​ទី១២នៃគ្រិស្តសករាជ​ ក្នុង​រជ្ជ​កាល​ព្រះ​បាទជ័យ​វ​រ្ម័នទី៧ ជា​ព្រះ​មហា​ក្ស​ត្រ​ដ៏ល្បីល្បាញ​​របស់​ចក្រ​ភព​ខ្មែរ​នា​សម័យ​មហានគរ​ ដ៏រុងរឿង ៕

បារមីព្រះអង្គធំលើខ្នភ្នំគូលែន

ក្នុងមួយជីវិតហោចណាស់ក៏ចង់ទៅដល់ផ្ទាល់ និង ឃើញប្រាសាទអង្គវត្ត ព្រមទាំងភ្នំ​គូលែនដែល​ល្បីថាមានបារមីខ្លាំងពូកែ ពិសេសព្រះអង្គធំនៅលើខ្នងភ្នំគូលែនដែរ ។ ជាសម្តី​រៀបរាប់របសស្ត្រីចំណាស់មួយរូបឈ្មោះ ធី ដែលកំពុងតែធ្វើការសំពះបន់ស្រន់ព្រះអង្គធំ​ភ្នំគូលែន និង យកដៃទៅស្ទាបអង្អែលរូបចម្លាក់ព្រះអង្គធំក្នុងអាការគោរព និង កោតសរសើរ​ស្ញប់ស្ញែង និង ពោះពេញដោយជំនឿ ។
ភ្នំគូលែនដែលគេល្បី
គាត់រស់នៅឯខេត្តកណ្តាល គាត់រួមជាមួយញាតិមិត្តនាំគ្នាធ្វើដំណើរទៅកាន់ខេត្តសៀម​រាប ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំ គូលែនដែលល្បីពូកែសក្តិសិទ្ធិ ។ ភ្នំគូលែនមិនមែនទើបតែល្បីនោះទេ គឺត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរទូទៅធ្លាប់ដឹងធ្លាប់ឮនូវ ការនិយាយតៗគ្នាពីមាត់ទៅមាត់មួយថា ជាទីស្ថានដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិ និង កម្រមានអ្នកទៅដល់ណាស់ ទាល់តែអ្នកមាននិស្ស័យ ដែលមិនខុស​អ្វីពីចាស់ៗតែងតំណាលថា “ប្រាសាទអង្គរវត្តអ្នកខ្លះប៉ងចង់ស្គាល់ ចង់ឃើញតាំងពីកើតរហូត​ដល់​ស្លាប់​ទៅវិញ ក៏នៅតែមិនបានទៅ ព្រោះតែគ្មាននិស្ស័យកុំថាឡើយអ្នកនៅឆ្ងាយៗ សូម្បីអ្នក​រស់នៅខេត្តសៀមរាបខ្លះមិនទាន់បានទៅឃើញផងដែរ” ។ ទម្រាំតែភ្នំគូលែនដែលនៅឆ្ងាយ​ ហួសពីប្រាសាទអង្គរវត្តទៅទៀតតើមានមនុស្សច្រើនប៉ុនណាដែលបានទៅដល់ ឃើញដោយ​ផ្ទាល់នូវទិដ្ឋភាពទីនោះ ។
បើទោះជៅរហូតដល់សម័យសព្វថ្ងៃបារមីភ្នំគូលែននៅតែល្បីពូកែ ព្រោះឱ្យតែអ្នក​ចេះមន្តអាគមឩមអាមខ្លាំងពូកែ សុទ្ធតែឆ្លើយថា បានទៅរៀនសិល្ប៍មន្តអាគម ឬ ក៏ចេះតែ​អ្នកសច្ចំ ឬ បង់បត់ ឬ បារមីនៃភ្នំគូលែន ។
មិនដូចរយៈកាលកាលសម័យមុនៗឡើយដែលបើគេចង់ធ្វើដំណើរទៅកាន់ភ្នំគូលែនត្រូវចំណាយ ពេលច្រើនថ្ងៃដើរ កាត់ព្រៃភ្នំ តែបច្ចុប្បន្ន​ដោយសារមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរទំនើប​ដូច​ជា​​រថយន្ត, ម៉ូតូ...ព្រមទាំងមាន ការធ្វើផ្លូវឡើង​ភ្នំផងនោះ កាន់តែសម្រួលដល់ការធ្វើដំណើរ​សម្រាប់​អ្នកផងទាំងពួងដែលចង់ទៅ ដោយគេ​គ្រាន់តែ​ចំណាយពេលតែប៉ុន្មានម៉ោង ប៉ុណ្ណោះ ។
ភ្នំគូលែនមិនគ្រាន់តែជាទីសក្ការៈដ៏ស័ក្តិសិទ្ធទេ ពេលនេះក៏បានក្លាយជាទីរមណីយដ្ឋានមួយគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ទៀតផង ដែលស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ​មាន​ភ្ញៀវ​ទៅកាន់ទីនោះជាហូរហែគឺមានទាំងភ្ញៀវក្នុងប្រទេស និង ភ្ញៀវអន្តរជាតិបើចំថ្ងៃ ឈប់​សម្រាក ពិសេសថ្ងៃបុណ្យទានដែលមន្ត្រីរាជការនិយោជិត និយោជកមានឱកាសឈប់​សម្រាក​លំហែកាយ គេក៏បាន​ឆ្លៀត​ទៅកាន់ភ្នំគូលែន ជាហេតុធ្វើឱ្យបរិយាកាសនៅលើកំពូលភ្នំគូលែនកណ្តាលទ្រូងព្រៃដ៏សែនស្ងាត់ ក្លាយជា អ៊ូអរខ្ញៀវខ្ញារ​សប្បាយ​រីករាយ សំឡេងមនុស្សលាន់រំពងព្រៃ ។
ភ្នំគូលែនស្ថិតនៅប៉ែកខាងជើងឆៀងខាងកើតនៃទីរួមខេត្តសៀមរាប មានចម្ងាយ ៥៣ គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមខេត្ត ។ ភ្នំនេះមានរយៈកម្ពស់ ៤៩២ ម៉ែត្រ ហើយគេអាចឡើងទៅដល់លើភ្នំបាន​យ៉ាង​ងាយតាមរថយន្ត ឬ ម៉ូតូ ឬ ថ្មើជើង ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នគេនិយមធ្វើដំណើរឡើងភ្នំដោយជិះ​រថយន្ត ឬ ម៉ូតូ ចំណេញពេលវេលា និង មិនសូវចំណាយកម្លាំងច្រើន ទៀតផង ។
 មុនឡើងទៅកាន់ភ្នំគូលែន ភ្ញៀវត្រូវឆ្លងកាត់កន្លែងលក់សំបុត្រដែលស្ថិតនៅឯជើងភ្នំ ដោយ​ក្នុង​នោះរថយន្តមួយ គ្រឿងបង់ ១០.០០០ រៀល ព្រមទាំងចិត្តជិះម្នាក់បង់ ២.០០០ រៀល ប៉ុន្តែបើចំពោះភ្ញៀវបរទេសម្នាក់ត្រូវបង់ ២០ ដុល្លារ ។ ការធ្វើដំណើរឡើងភ្នំ និង ចុះភ្នំមាន​ពេលវេលាកំណត់ជាក់លាក់ចៀសវាងនាំឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដោយក្នុងនោះចាប់ពី ព្រឹកព្រលឹម​រហូតដល់ម៉ោង ១២ ថ្ងៃត្រង់ គឺតម្រូវឱ្យមានតែរថយន្តធ្វើដំណើរឡើងទៅលើកំពូលភ្នំ និង ចាប់ពីម៉ោង ១៣ ទៅ គឺមានតែរថយន្តធ្វើដំណើរចុះពីលើភ្នំគូលែនមកវិញប៉ុណ្ណោះ មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យមានរថយន្តបើកឡើងទៀតឡើយ ។
តាមផ្លូវឡើងលើភ្នំគូលែនអមទៅដោយព្រៃដ៏ក្រាស់ និង យូរៗម្តងគេឃើញមានការដាក់​តាំងលក់ផ្លែឈើ និង យូរៗ ម្តងគេឃើញមានដាក់តាំងលក់ផ្លែឈើដែលគេបានបេះពីក្នុង​ ព្រៃនៃភ្នំគូលែនមានដូចជាផ្លែគុយ, សិរមាន់, គូលែន, គ្រៀល, ភ្ញៀវ...ជាដើម សម្រាប់ទុក​លក់ឱ្យភ្ញៀវដែលចង់ភ្លក្សរសជាតិ ។ ទៅដល់លើភ្នំរថយន្តត្រូវបានចតនៅតាមជាយព្រៃ ។ ភ្ញៀវ​ចុះពីរថយន្តអាចទៅងូតទឹកជ្រោះដែលមានភាពត្រជាក់ថ្លាឈ្វេង មើលឃើញដល់បាតបានយ៉ាង​សប្បាយរីករាយ ។ ប៉ុន្តែបើចំពោះមនុស្សវ័យចំណាស់មិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើការ​ ងូតទឹកជ្រោះភ្នំគូលែនភ្នំគូលែនប៉ុន្មានទេ ក្នុងនោះបំណងសំខាន់គឺពួកគាត់ចង់ទៅមើល​ ព្រះអង្គធំនៅវត្តភ្នំគូលែនកសាងតាំងពីសម័យបុរាណនៅលើថ្មដាដ៏ធំនាខ្នងភ្នំគូលែន ដែល​ល្បីថាមានបារមីខ្លាំងពូកែឯណោះទៅវិញ ។
ព្រះអង្គធំលើភ្នំគូលែន
ទីកន្លែងព្រះអង្គធំលើកំពូលភ្នំគូលែនស្ថិតនៅក្នុងវត្តភ្នំគូលែន ។ គេត្រូវធ្វើដំណើរឡើង​តាម​ជណ្តើរជាច្រើនកាំដែល នៅអមជណ្តើរឡើងមានចម្លាក់ផ្សេងៗ និង មានក្លោងទ្វារគួរឱ្យ​ចាប់អារម្មណ៍ ។ ទៅដល់បរិវេណវត្តភ្នំគូលែន គេឮសូរ សំឡេងភ្លេងពិណពាទ្យលាន់រងំ និង មានមនុស្សជាច្រើនដើរចុះឡើងទៅកាន់កន្លែងគោរពសក្ការៈដែលមានច្រើនកន្លែងប្លែកៗ ។ នៅអែបជណ្តើរឡើងទៅកាន់ព្រះអង្គធំមានប្រាសាទមួយស្ថិតខាងឆ្វេងដៃគេហៅថា “ប្រាសាទ​ព្រះបាទជាន់ទុកភ្នំ គូលែន” ដោយនៅក្នុងប្រាសាទនោះ មនុស្សក្មេង ចាស់ ប្រុស ស្រីជាច្រើន​នាំគ្នាពិនិត្យស្នាមដានជើងព្រះពុទ្ធដ៏ធំដែលត្រូវ បានសង់កញ្ចក់គ្របពីលើ ។ គេនាំគ្នាដាក់​ប្រាក់ក្នុងហឹបពុទ្ធបូជាផ្សងប្រាថ្នាសុំសេចក្តីសុខគ្រប់ៗគ្នា ។ បន្តដំណើរហួសទៅមុខ បន្តិចមាន​ការ​រៀប​ ចំជាបាយសីច្រើនថ្នាក់សម្រាប់ទុកឱ្យភ្ញៀវអុជធូបគោរពសក្ការៈ និង ក្បែរនោះដែរគេ​ឃើញមនុស្សជា ច្រើនបានប្រជ្រៀតគ្នាដងទឹក ខ្លះយកមកលុបលាងមុខ ខ្លះស្រោចទឹកលើក្បាល ខ្លះផឹក ខ្លះច្រកដបទុក យកទៅផ្ទះចែក ញ្ញាតិមិត្ត នោះគឺជាទឹកដែលគេជំនឿថា មានបារមី​ពូកែជាទឹកអម្រឹតអាចកម្ចាត់រាល់ជំងឺ ឬ ចង្រៃឧបទ្រពផងទាំងពួងពី ក្នុងខ្លួនពួកគេ ព្រោះជាទឹក​ដែលគេបានដងយកទៅស្រោចលើចម្លាក់លិង្គ និង យោនីបុរាណធ្វើពីថ្មដ៏ខ្មៅរលោងស្រិល ។ អ្នកខ្លះមិនអស់ចិត្តយកដៃទៅស្ទាបអង្អែល រួចពោលថា “ត្រជាក់ដូចទឹកអម្រឹត” ។
     ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ដែលធ្វើដំណើរពីភ្នំពេញកំពុងអង្អែលព្រះបាទព្រះពុទ្ធអង្គដ៏ធំបាននិយាយរៀបរាប់ថា ទាល់តែអ្នក មាននិស្ស័យជាមួយព្រះអង្គទើបបានមកដល់ឃើញផ្ទាល់ភ្នែកបែបនេះ ។ ពីមុនមកគាត់មិនដែលនឹកគិតថា បានទៅដល់ ភ្នំគូលែននឹងគេទេ ប៉ុន្តែជាភ័ព្វសំណាង ឬ ក៏ដោយព្រះអង្គធំភ្នំគូលែនជួយបាន ក្មួយគាត់បបួលមកលេងភ្នំគូលែនជាមួយ នឹងគេ ។ ពេល​នេះគាត់ជឿថា បុព្វបុរសខ្មែរពិតជាខ្លាំងពូកែដែលបានឆ្លាក់រូបព្រះដ៏ធំទុកលើផ្ទាំងថ្មដា ពុំដឹង​តាំងពីសម័យណាមក ។
អ្នកដែលឡើងទៅដល់កន្លែងព្រះអង្គធំភ្នំគូលែនសុទ្ធតែដោះស្បែកជើង ព្រមទាំងមាន​ការគោរពទាំងផ្លូវកាយផ្លូវចិត្ត គេបាននាំគ្នាបែរបន់ទៅតាមបំណងរបស់គេរៀងៗខ្លួនដោយ​ក្នុងនោះមិនភ្លេចនូវពាក្យថា “ព្រះអង្គធំភ្នំគូលែនដែលព្រះអង្គ ធ្លាប់តែមានបារមីល្បីខ្លាំងពូកែ...” ឱ្យជួដួល់គេលើបញ្ហាផ្សេងៗ សំខាន់គឺក្តីសុខសប្បាយតរៀងទៅ ។ អ្នកខ្លះមិនអស់ចិត្តបាន យក​ដៃទៅស្ទាបព្រះបាទនៃរូបចម្លាក់ដ៏ធំ រួចហើយក៏យកដៃនោះមកដាក់លើក្បាលក្នុងជំនឿថា ឱ្យ​ព្រះ​អង្គតាមជួយថែរក្សាគេ ព្រោះតែហេតុនេះទើបនៅកន្លែងណាដែលមានមនុស្សអង្អែលកាន់​ច្រើន​គឺថ្មត្រង់កន្លែង នោះមានភាពរលោង និង មានពណ៌ភ្លឺផ្លេកបីដូចពណ៌មាសអណ្តែតឡើង ដែលប្រការនេះធ្វើឱ្យគេរឹតតែមានក្តីជំនឿ ។
ភាគច្រើននៃអ្នកបានទៅដល់ព្រះអង្គធំគូលែនបង្ហាញពីការមិនអស់ចិត្ត ព្រោះតែគេ​ចំណាយពេលមួយថ្ងៃនៅលើ ភ្នំគូលែនមានពេលវេលាតិចពេកសម្រាប់ដើរមើលទីកន្លែង​ គោរពសក្ការៈប្លែកៗដែលមានច្រើនលើភ្នំគូលែន ហេតុនេះទើបគេមានគំនិតថា បើមានឱកាស​ក្រោយគេនឹងទៅកាន់ទីនោះទៀត ?
មានអ្វីខ្លះនៅភ្នំគូលែន ?
យើងសូមបង្ហាញទីកន្លែងមួយចំនួននៅលើភ្នំគូលែនដែលភ្ញៀវនិយមទៅលេង និង ទស្សនា ព្រមទាំងចាត់ទុកថា ប្លែកៗគួរឱ្យកត់សម្គាល់ ក្នុងនោះក្រៅពីងូតទឹកជ្រោះ និង ទឹកធ្លាក់ ហើយទៅគោរពសក្ការៈព្រះអង្គធំគឺនៅមានកន្លែងច្រើនទៀត ដូចជាវាលស្តេចគម្លង់, វាល​ព្រះសព, ព្រះក្រាល, សំពៅធាយ និង ទីកន្លែងគោរពសក្ការៈមួយចំនួនគឺប្រាសាទ តូចៗធ្វើពី​ឥដ្ឋដែលជាកេរតំណែលស្នាព្រះហស្តព្រះបាយជយវរ្ម័នទី ២ បានកសាងឡើង, ពយសំពៅ, ពយឥសី, ពយនាង, ពៅសក់ក្រអូប, កន្លែងពស់ខៀវ, ពស់ស, អណ្តូងទឹកមួយពាន់ឆ្នាំស័ក្តិសិទ្ធិ និង យ័ន្ត្រ ៨ ទិស...៘ ដូច្នេះការចំណាយ ពេលមួយថ្ងៃនៅលើកំពូលភ្នំគូលែនមិន​អាច​ មានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការដើរឱ្យសព្វកន្លែងទាំងនោះឡើយ ។
តាំងពីសតវត្សរ៍ទី ៨ ម៉្លេះ ដែលព្រះបាទជយវរ្ម័នទី ២ ទ្រង់បានទៅគង់នៅលើភ្នំគូលែន និង រៀបចំធ្វើជារាជធានីបានមួយរយៈប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីនោះមកមិនមានស្តេចអង្គណា​មួយ​ផ្លាស់រាជធានីមកលើភ្នំគូលែនទៀតឡើយ ព្រោះបរិវេណនៃភ្នំមានសភាពខ្ពស់ចោតស្ថាន​ភាព​ ភូមិសាស្ត្រមិនអំណោយផលក្នុងការធ្វើរាជធានីប៉ុន្មានឡើយ ។ ក្រោយមក ៣០០ ឆ្នាំទៀត​ទើប​មានការកសាងអង្គរវត្តឡើង ។ ស្លាកស្នាមរបស់ប្រាសាទលើកំពូលភ្នំគូលែនគេឃើញមាន​បន្សល់​​​ ទុកមកដូចជា ប្រាសាទតូចៗមួយចំនួនដែលមានសភាពទ្រុឌទ្រោមជាខ្លាំង គឺមានតែលិង្គ​ព្រះ​ ឥសូរដែលគេឆ្លាក់នៅក្រោមទឹករាប់ពាន់លិង្គតែប៉ុណ្ណោះដែលនៅមានសភាពល្អនៅឡើយ ៕

បារមីព្រះនាង ទេវី នៅប្រាសាទព្រះខ័ន

ភ្ញៀវចូលទស្សនាប្រាសាទព្រះខ័ននៅខេត្តសៀមរាបភាគច្រើនគេបានត្រឹម មើលទិដ្ឋភាព ក្បូរក្បាច់ ការបាក់រលំរាត់ រាយនៃថ្មប្រាសាទ...ដោយពុំដឹងថានៅក្នុង ប្រាសាទព្រះខ័នមានទីកន្លែងសំខាន់មួយសម្រាប់ភ្ញៀវទស្សនា និងគោរព សក្ការៈ ។
ឆ្មាំប្រាសាទមួយរូបបានប្រាប់ឲដឹងថា សូម្បីអ្នករស់នៅខេត្តសៀមរាបមួយ ចំនួនធំក៏ពុំទាំង ដឹងថា នៅក្នុងប្រាសាទព្រះ ខ័នមានរូបចម្លាក់ព្រះនាងទេវីដ៏ល្អស្អាត និងត្រូវបានមនុស្ស មួយចំនួនមាន ជំនឿថាមានបារមីខ្លាំងពូកែនោះទេ ប៉ុន្តែ ដោយ មានការនិយាយថាប្រាប់តៗគ្នា ទើបរហូតមកដល់ បច្ចុប្បន្នគេឃើញភ្ញៀវដែលទៅ ទស្សនាប្រាសាទព្រះខ័ន ពិសេសភ្ញៀវខ្មែរគឺតែង សង្វាតស្វែងរកទីកន្លែងដែលគេ និយាយថាមានរូបចម្លាក់ព្រះនាងទេវី ដើម្បីគោរពសក្ការៈ រហូតមានទាំងភ្ញៀវបរ ទេសខ្លះក៏មានជំនឿដែរ ដោយបានចូលទៅអង្អែលថ្មរូបចម្លាក់ម្នាក់បន្តិចៗ ធ្វើឲ ចម្លាក់កាន់ តែមានៅភាពភ្លឺរលោង ។

អាជ្ញាធរអប្សរាបានរៀបរាប់ឲដឹងថាប្រាសាទព្រះខ័នដែលទទួលរងការខូចខាតសំខាន់គឺអាស្រ័យ ដោយធម្មជាតិ ក្នុង   នោះ គឺដោយសារដើមឈើធំ ៗរលំបាក់សង្កត់ លើតាំងពី រាប់សតវត្សរ៍មុនៗមក និងមួយ ចំណែកតូចការបាត់បង់ ខូចខាតរូប ចម្លាក់បុរាណនៅក្នុងទីប្រាសាទព្រះខ័ន អាស្រ័យ ដោយមានការលួច ឆក់ប្លន់ជា បន្តបន្ទាប់ពីសំណាក់ ជនខិលខូច ។ ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណា ក៏ចាត់ទុកថា ចម្លាក់ព្រះ នាងទេវីនៅក្នុងប្រាសាទព្រះខ័នមានបារមីខ្លាំងពូកែដែរ   ព្រោះ ពួកចោរមិនអាច រកឃើញ ឬក៏ចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការលូចដាប់យក ឬបំផ្លិចបំផ្លាញ ចោលបាន ។
ព្រោះតែឃើញ «ព្រះនាងទេវី» មានសភាពល្អនិងជឿថា មានបារមី ទើបតែងមាន ភ្ញៀវទាំងខ្មែរ និងបរទេសបាននាំ គ្នាស្ទាបអង្អែល ព្រមទាំងអុជធូបបន់ ស្រន់បួងសួង សូមឲបានសេចក្តីសុខ ឲមានសម្រស់ស្អាត ឲមានកូនឆាប់ ...   ជាដើម ។
រូបចម្លាក់ព្រះនាងទេវីនៅក្នុងប្រាសាទព្រះខ័នមានចំនួនពីរ ដោយរូបចម្លាក់ មួយមានសភាពពេញ     ជំហរល្អ ហើយ ងាយចូលទៅ គឺគ្រាន់តែដើរហួសចម្លាក់កោដ្ឋ ដ៏ធំដែលនៅកណ្តាលប្រាសាទ រួចបត់ឆ្វេងដៃប្រមាណ១០ម៉ែត្រ ត្រង់ កន្លែងងងឹត និង ចង្អៀតបនិ្តច គេនឹងឃើញរូប ចម្លាក់ព្រះនាងទេវីនៅល្អស្អាត ឆ្លាក់ជាប់ជញ្ជាំងប្រាសាទ ព្រមទាំង មាន ស្លាធម៌ និងជើងធូប យ៉ាង ច្រើននៅក្បែរជញ្ជាំងបា្រសាទដែលសុទ្ធ សឹងជាការបង្ហាញនូវការ គោរពសក្ការៈដល់ រូបចម្លាក់នោះ ។
ចំណែករូបចម្លាក់មួយទៀតគឺត្រូវដំបូលប្រាសាទរលំសង្កត់គ្របពីលើ ទាល់តែ លូនចូលទៅក្នុង បន្តិចទើបអាច មើលឃើញ ហើយរូបចម្លាក់ព្រះនាងទេវីនោះ ក៏មាន សភាពនិងលក្ខណៈ ប្រហាក់ ប្រហែលគ្នា ព្រមទាំង មាន ជើងធូបដ៏ច្រើនដែលភ្ញៀវ ចូលទៅគោរពសក្ការៈ ដោតនៅក្បែរនោះ ។
បើតាមចាស់ៗដំណាលប្រាប់ថា រូបចម្លាក់ព្រះនាងទេវីដែលមានចំនួនពីរនៅ ក្នុងប្រាសាទ ព្រះខ័នគឺជា ព្រះមហេសី      របស់ព្រះបាទជយវរ័្មនទី៧ បានរៀបអភិសេក ជាមួយព្រះនាង ជយរាជទេវី ដែលត្រូវជាព្រះអនុជពៅ របស់ព្រះ នាងឥន្រ្ទទេវី ។ ក្រោយពីការសោយព្រះទិវង្គតរបស់ព្រះនាង ជយរាជទេវី ព្រះអង្គបានរៀបអភិសេក ជាមួយព្រះនាង ឥន្រ្ទទេវី ។ ហេតុនេះទើបព្រះបានជយវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់បានឲឆ្លាក់រូប មហេសីរបស់ព្រះអង្គទាំងពីរនៅលើប្រាសាទ      ព្រះខ័ន ។
យោងឯកសារស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ព្រះនាងទេវីជានិមិត្តរូបព្រះមហេសីនៃ ព្រះមហាក្សក្រ ហើយព្រះនាងទេវីក៏ បាន ឆ្លុះបញ្ចាំងឲឃើញផងដែរនូវទេពកោសល្យ របស់សិល្បករខ្មែរនិង សីលធម៌ ក្នុងសង្គមនាសម័យនោះ ។ ជាឧទាហរណ៍ការពុំ បង្ហាញភាពអាក្រាត និងការធ្វើឲបានយល់ អំពីទំនៀមទម្លាប់ក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ តាមរយៈ ការតុបតែងសក់ សម្លៀកបំពាក់ និងគ្រឿង អលង្ការជាដើម ។
បើតាមសិលាចារិកបានបញ្ជាក់ថា ព្រះនាងជយរាជទេវី បានសោយទិវង្គត នៅមុនពេលដែល ព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ឡើងគ្រងរាជ ។ ក្រោយពីការសោយទិវង្គត របស់ព្រះមហេសីទី១ ព្រះបាទ ជយវរ្ម័នទី៧ ទ្រង់បានរៀបអភិ សេកជា    មួយ និងព្រះនាង ឥន្រ្ទទេវី ដែលត្រូវជាព្រះរៀមរបស់ព្រះ នាងជយរាជទេវី ជាព្រះមហេសី ។
ព្រះនាង ឥន្រ្ទទេវី ប្រកបទៅដោយព្រះទ័យដ៏សប្បុរស និងព្រះបញ្ញាញាណ ខាងបរមត្ថវិជ្ជា ព្រះនាងជាប្រធានសាស្ត្រា ចារ្យ និងជាគ្រូបង្រៀនស្ត្រីជាច្រើនតាម អាវាសដូនជីជាច្រើនកន្លែង ។ ព្រះនាងមានព្រះសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងព្រះ     ពុទ្ធសាសនា និង បានបរិច្ចាគព្រះរាជទ្រព្យដ៏ច្រើន លើសលប់ ដល់ប្រជារាស្ត្រ និងក្នុងផ្លូវសាសនាដូច ព្រះនាង ជយរាជទេវី ផងដែរ ។
ព្រះនាង ឥន្រ្ទទេវី បានបញ្ជាឲមានការឆ្លាក់បដិមាជាច្រើនតំណាងឲព្រះនាង ជយរាជទេវី និងព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ ដើម្បីជាព្រះកិត្តិយស និងដើម្បីតម្កល់ទុកនៅ គ្រប់ខេត្តទាំងអស់ ។ ព្រោះតែហេតុនេះហើយ ទើបគេសង្កេត ឃើញ មានរូបចម្លាក់ ព្រះនាងទេវី និងព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ បន្សល់ទុកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។

ប្រាសាទបាពួន


ប្រាសាទបាពួនគឺជាប្រាសាទដ៏ចំណាស់មួយស្ថិតនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប ។ ប្រាសាទនេះចាត់ ទុកថាជា ប្រាសាទ      ដំបូង ក្នុងក្រុមប្រាសាទក្រុងព្រះនគរ         ដែលមាន ផ្លូវដើរចូលទៅកាន់ប្រាសាទជា ស្ពានថ្មលាតសន្ធឹងវែង ផ្លូវ ដើរចូលឆ្លងកាត់គោបុរៈ រូបកាកបាទបីផ្លូវ តួប្រាសាទបែរមុខទៅទិសខាង កើត ។          ទីតាំងនៃ ប្រាសាទ នៅខាង ក្នុងតំបន់ព្រះរាជវាំងហ្លួងជាប្រាសាទដែលមានកំពូលខ្ពស់ ។ មានព័ស្តុតាងមួយចំនួនពីកំណត់ត្រារបស់លោក ចៀវ តាក្វាន់ រាជទូតមកពីស្រុកចិន នៅចុង សតវត្សរ៍ទី១៨ បានរៀបរាប់ថា កំពូលប្រាសាទបាពួន ស្រោបទៅ ដោយសំរិទ្ធិភ្លឺឆ្អិនឆ្អៅស្អាតខ្លាំង ណាស់ ។ ប្រសិនបើកំពូលប្រាសាទមិនបាក់បែកខូចខាតទេនោះ គេអាចកាត់        ស្មានថា ប្រាសាទ បាពួនអាចមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងប្រាសាទវិមានអាកាស ដែលនៅក្បែរគ្នានោះ ។ បច្ចុប្បន្នប្រាសាទ នេះមានការទ្រុឌទ្រោមជាខ្លាំងនិងកំពុងតែធ្វើការជួសជុសជាបន្តបន្ទាប់ ។ស្ពានថ្មដ៏វែងទៅកាន់តួប្រាសាទ ផ្លូវចូល ពីគោបុរៈខាងកើតានស្ពានថ្មវែងដ៏ប្រណីតមួយ ខាង ក្រោមស្ពានមានសសរមូលសម្រាប់ទ្រទ្រង់ ។ ស្ពាននេះជា ផ្លូវដើរទៅកាន់ប្រាង្គធំ ។
មានរូបចម្លាក់ដូចជា រូបចម្លាក់ពីការប្រហារសត្វ ការតស៊ូរវាងអ្នកចម្បាំងលើគោបុរៈផ្លូវចូល និងរោងថែវនៃតួប្រាសាទ ដោយសិល្បៈរចនាបថបែបបាពួន ។
ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងយុគសម័យតែមួយមានដូចជាប្រាសាទព្រះវិហារ។

ប្រាសាទចៅសាយទេវព្តា

  ប្រាសាទចៅសាយទេវព្តាមានទីតាំងស្តិតនៅម្ខាងផ្លូវនៃប្រាសាទធម្មានន្ទជាប្រាសាទខ្នាតជំទើរកសាង បែរមុខទៅទៅទិសខាងកើតមានក្បូរក្បាច់រចនាល្អវិចិត្រមិនខុសពីប្រាសាទអង្គរវត្តប៉ុន្មានឡើយ ។  ប្រាសាទនេះជាប្រាសាទគូគ្នានឹងប្រាសាទធម្មនន្ទ ពីព្រោះនៅជិតគ្នា។ប្រាសាទចៅសាយនេះកសាង ដោយព្រះបាទសូរ្យវរ្មនទី២ហើយកសាងបន្ថែមដោយព្រះបាទយសោវរ្ម័នទី២រហូតចប់សព្វគ្រប់ក្នុង សម័យព្រះបាទជ័យវរ័្មន ទី៧ ។
ផ្លូវដែលឆ្លងកាត់ប្រាសាទនេះនៅទិសខាងជើង ដូច្នេះហើយបានជាភ្ញៀវទេសចរច្រើនដើរចូលទៅ កាន់ប្រាសាទតាមផ្លូវទិសខាងជើង។ប៉ុន្តែផ្លូវចូលកាលពីសម័យមុនគឺនៅផ្លូវទិសខាងកើត។ប្រាសាទ ចៅសាយនេះមានការទ្រុតទ្រោមខ្លាំងប៉ុន្តែបានធ្វើការ ជួសជុលជាបន្តបន្ទាប់ ។


តើប្រាសាទចៅសាយមានអ្វីទស្សនាខ្លះ?ផ្លូវចូលប្រាសាទតាមទិសខាងកើតពីគោបុរះមានស្ពានដែលមាន សរសរមូលៗទប់ទ្រជាហូហែយ៉ាងស្អាត។ក្នុងសម័យបូរាណប្រាសាទនេះមានការរៀបចំធ្វើពិធីសក្ការះ          លឹង្គព្រះឥសូរការលាងនិងធ្វើពីធីផ្សេងៗទៀតដោយសារតែនៅជិតស្ទឹងសៀមរាបដែលជាស្ទឹងស័ក្កិសិទ្ឋ ដូចទន្លគង្ការនៅប្រទេសឥណ្ឌា ងាយស្រួលក្នុងការធ្វើពិធី។
ប្រាសាទដែលកសាងនៅក្នុងសម័យតែមួយមានដូចជាប្រាសាទអង្គរវត្ត ប្រាសាទបន្ទាយសំរ៉ែប្រាសាទ                 ធម្មានន្ទប្រាសាទបឹងមាលាប្រាសាទព្រះពិធូរនិងប្រាសាទវត្តភូ(ប្រទេសឡាវ)។

ប្រាសាទវិមានអាកាស

                     
ប្រាសាទវិមានអាកាសជាប្រាសាទមួយដែលកសាងឡើងអំពីថ្មភក់នៅលើជើងគ្រឹះថ្មបាយក្រៀមមានបីជាន់ស្រ                      
ដៀងនឹងប្រាសាទពីរ៉ាមីដ ។ កម្ពស់នៃជើងគ្រឹះប្រាសាទវិមានអាកាសទាំងបីជាន់ប្រហែលជា ១២ ម៉ែត្រ មានសណ្ឋាន ជាបួនជ្រុងទ្រវែងមានជណ្តើរចោតទាំងបួន ផ្នែក ។
ចំណែកឯផ្លូវចូលទស្សនាព្រះរាជវាំងត្រូវដើរឆ្លងកាត់ជើងគ្រឹះឡើងលើព្រះពន្លាខ្ពស់ ទៅតាមជណ្តើរគ្រុឌព្រោះព្រះ រាជវាំងនេះគាំងនៅលើព្រះពន្លខ្ពស់ពេលណាយើងឡើងទៅកាន់ព្រះពន្លានឹងឃើញបដិមាផុសរូបសិង្ហរចនាបថ                                                     សម័យបាយ័នឈរយ៉ាងអង់អាចនៅក្បាលជណ្តើរទាំងសងខាង ។ នៅលើព្រះពន្លានេះនៅមានស្លាកស្នាមការសង់ព្រះពន្លាក្នុង រជ្ជកាលព្រះបាទ ជយវរ្ម័នទី  ៧ ដែលគេប្រើសម្រាប់រាជការត្រួតពលឬ ប្រារឰពិធីខាងសាសនាផ្សេងៗ។ បច្ចុប្បន្ននេះមិន                នៅសេសសល់ស្លាកស្នាមទៀត ឡើយ ព្រោះសំណង់ទាំងនោះធ្វើអំពីឈើ ។

 * តើប្រាសាទវិមានអាកាសមានអ្វីទស្សនាខ្លះ ?        

ប្រាសាទវិមានអាកាសតាំងនៅលើជើងគ្រឹះខ្ពស់បីជាន់ មួយជាន់ៗមានកម្ពស់បួនម៉ែត្រ ។ ជាន់ក្រោមបង្អស់មានទទឹង ២៨ ម៉ែត្រនៅជួរទិសខាងជើង-ត្បូង ចំណែកបណ្តោយប្រវែង ៣៥ ម៉ែត្រ នៅជួរទិសខាងកើត-លិច។ ជើងគ្រឹះប្រាសាទទាំងបីជាន់ជាផ្លូវឡើងទៅកាន់ប្រាសាទបានដែលមានជណ្តើរនៅកណ្តាលជើងគ្រឹះ                ទាំង ៤ ទិស។ប៉ុន្តែភាគច្រើនបាក់ស្ទើរ អស់ ហើយកន្លែងដែលនៅមានសភាព ល្អបំផុត គឺនៅផ្នែកទិស ខាងលិច។ផ្នែកទាំងពីរនៃជណ្តើរឡើងអមសងខាង ដោយបដិមាផុសរូបសិង្ហនិងរូបដំរីនៅមុខជើង គ្រឹះទាំងបីជាន់។តួប្រាសាទលើជើងគ្រឹះជាន់លើបង្អស់ផ្នែកក្រៅជារោង ថែវ ធ្វើអំពីថ្មភក់ ផ្នែកក្នុងជា តួប្រាសាទសង់លើជើងគ្រឹះមានកម្ពស់ ២,៥ ម៉ែត្រ។
តាមអ្នកដំណើរចិនឈ្មោះ ជីវ តាក្វាន់ បានឱ្យដឹងថា នៅក្នុងប្រាសាទនេះស្តេចនឹងត្រូវយាងមកផ្តុំជាមួយនឹងនាងនាគក្បាល ៩ដែលប្រែក្រឡាជាស្រីស្អាត រាល់យប់តាមពង្សាវតាបានតំណាលតៗគ្នានៅក្នុងស្រទាប់មជ្ឈដ្ឋានជនជាតិចិន ដែលមករស់នៅក្នុងក្រុង ព្រះនគរសម័យ នោះ ។

ស្រះទឹកហ្លួង  មានសណ្ឋានរាង ៤ ជ្រុងទ្រវែងមានទទឹង ៤៥ ម៉ែត្រ បណ្តោយ ១២៥ ម៉ែត្រ ។ គែមស្រះ ជាថ្មភក់ព័ទ្ធជុំវិញជាច្រើនជាន់ ចោតចុះផ្នែកខាងក្រោម ។ គេជឿថា ស្រះនេះកសាងក្នុងរជ្ជកាលព្រះ  បាទសុរិយវរ្ម័នទី ១ ហើយឆ្លាក់រូបបន្ថែមក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទជយវរ្ម័នទី ៧ ។
នៅត្រង់បរិវេណខាងត្បូងនៃស្រះមានកំពែងវែងតទៅទិសខាងលិចបន្តិចគេសន្និដ្ឋានថា កំពែងនេះសាងឡើងដើម្បីបាំងដីពីប្រាសាទ វិមានអាកាសកុំឱ្យហូរចុះមកស្រះ។ចំណុច ដែលគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែងនៃកំពែងនេះគឺរូបចម្លាក់ល្អឥតខ្ចោះ ហើយមានរូបខ្លះស្រដៀង នឹងរូបចម្លាក់ នៅតាមជញ្ចាំងទីព្រះលាន ស្តេចគម្លង់ ។

ស្រះទឹកខាងកើត នៅទិសខាងកេតនៃគោបុរៈខាងជើង។មានទទឹង ២០ ម៉ែត្របណ្តោយ៤០ម៉ែត្រមានសណ្ឋានជាស្រះថ្មភក់ដែលមានជម្រៅ៤,៥ ម៉ែត្រ ។ គេជឿថាស្រះនេះគឺជាផ្នែកមួយនៃព្រះរាជវាំងដែលកសាង ឡើងក្នុងបរិវេណនេះលើកដំបូង ។

របៀងនិងស្រះទឹកខាងលិចនៃស្រះទឹកហ្លួងនៅខាងលិចគោបុរៈខាងលិច។ខាងក្រៅជាកំពែងថ្ម បាយក្រៀមមានលក្ខណៈទ្រុឌទ្រោម ។
បន្ទាប់មកទៀតជាស្រះទឹកខ្នាតតូចនិងរបៀងទាបៗហើយចំណុចដែលគួរឱ្យស្ងប់ស្ងែង មួយកន្លែងទៀតគឺរូបចម្លាក់នៅលើកំពែង ។

របៀងខាងកើតមានសណ្ឋានជារូបកាកបាទមានសសរមូលនៅខាងក្រេមាប៉ុន្តែឥឡូវនេះត្រូវដើមឈើដុះគ្របជិត                                                          zស្ទើរអស់ ប្រសិនបើយើងដើរទៅទស្សនាមានការលំបាកបន្តិច ៕
     

ប្រាសាទបន្ទាយក្តី

ប្រាសាទបន្ទាយក្តីមានសណ្ឋានស្រដៀងនិងប្រាសាទតាព្រហ្មនិងប្រាសាទព្រះខ័នដែរប៉ុន្តែមានទំហំតូចជាង។គោ                                                        បុរៈទាំង៤កន្លែងមានព្រះភក្រ្តរបស់ព្រះអវលោកិតេស្វរៈបែរព្រះភក្រ្តទៅកាន់ទិសទាំងដូចប្រាសាទបាយ័នដែរ  ដោយ មានកំពែងព័ទ្ធជុំវិញ។ផ្លូវចូលមានគោបុរៈទាំង៤ទិសមានក្រឡាផ្ទៃ 800x400ម៉ែត្រ ។ ប្រាសាទ បន្ទាយក្តីត្រូវបានគេចាត់ចូល ជាវត្តខាងព្រះពុទ្ធសាសនាសព្វថ្ងៃមានសភាពទ្រុឌទ្រោមខ្លាំង ។
តើប្រាសាទបន្ទាយក្តីមានអ្វីទស្សនាខ្លះ ?
មុនទៅដល់ប្រាង្គប្រាសាទមេនឹងមានព្រះវិហាររបស់ព្រាហ្មសម្រាប់ធ្វើពិធីខាងសាសនាបន្ទាប់មកទៀតជាគោបុរៈ                                     ផ្នែកខាងក្នុងនាំទៅកាន់ប្រាង្គមេនិងប្រាង្គបរិវារទាំង៤។ទិសមានរោងទងទិសខាងជើងត្បូងនៅត្រង់មុខប្រាង្គមេដូច ​ នឹងប្រាសាទដែលកសាងក្នុងរចនាបថបាយ័នដែររូបនាងទេពអប្សរកំពុងរាំពត់ពែនយ៉ាងស្រស់ស្អាតនៅប្រាង្គ បមេមានតម្កល់ព្រះពុទ្ធរូបកំពុងសមាធិ ។

ដោយសារប្រាសាទបន្ទាយក្តីគឺជាប្រាសាទខ្នាតតូចយើងអាចទស្សនាទិសខាងកើតតម្រង់ទៅទិសខាងលិចដោយ                                                              ប្រើ​​​​​​​​​ ពេលវេលាមិនយូរណាស់ណាទេគឺប្រមាណជា៣០នាទីទៅ១ម៉ោងតែប៉ុណ្ណោ។ន្ទាប់មកយើងក៏អាចដើរទស្សនា ​ទៅកាន់ស្រះស្រង់ដែលនៅខាងមុខប្រាសាទបានផងដែរ ។

ប្រាសាទបន្ទាយក្តីនេះព្រះបាទជយវរ្ម័នទី៧ទ្រង់កសាងដើម្បីឩទិសថ្វាយព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងសតវត្សរ៍ទី១២នៃពុទ្ធសករាជ(ព.ស ១៧២៤.១៧៤៤) ។

ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងយុគសម័យតែមួយ
១. ប្រាសាទបាយ័ន
២. ប្រាសាទតាព្រហ្ម
៣. ប្រាសាទព្រះខ័ន
៤. ប្រាសាទនាគព័ន្ធ
៥. ប្រាសាទតាសោម
៦.ស្រះស្រង់
៧. ប្រាសាទតាណី
៨. ប្រាសាទតាព្រហ្មកិល
៩. ប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ

ប្រាសាទព្រះគោ មានរចនាផ្កាភ្ញី ប្រកបដោយចំលាក់ ផ្តែរថ្មភក់ផុស

ចំពោះអ្នកដែលនិយមចូលចិត្តទៅលេងនៅខេត្តសៀមរាប ពិសេសចូលចិត្តទស្សនាប្រសាទបុរាណ នានានោះពិតជាមិនខុសបំណងឡើយ។លេខនេះយើងសុំនាំលោកលោកស្រីទៅទស្សនាអច្ឆរិយវត្ថុ មួយទៀតគឺប្រាសាទ ព្រះគោ។

ប្រាសាទព្រះគោកសាងពីឥដ្ឋទាំង៦ប្រាសាទបែងបែកចេញជា២ជួរមួយជួរមានប្រាសាទ៣នៅលើគ្រឹះតែមួយ។ទោះបីជាតួប្រាសាទជាឥដ្ធក៏ដោយតែស៊ុមទ្វារនិងស៊ុមបង្អួចកសាងពីថ្មភក់ ។ ប្រាងប្រាសាទនៅចំ កណ្តាលនៃជួរ មុខមានសិលាចរិកដែលនិយាយពីប្រវត្តិនៃការកសាងប្រាសាទ នេះថាគ្រឹះដែលទ្រទំងន់នៃប្រាសាទទាំង៦នោះមានលក្ខណះដូចប្រភេទថ្មដែលគេយកមកធ្វើរូប ចំលាក់គោនន្ទិដូច្នេះដែរ។
ប្រាសាទមួយក្រុមនេះ មានទាំងអស់៦ធ្វើពីឥដ្ធនៅលើទីទួលតែមួយ។ប្រាសាទកណ្តាល(ខាងមុខ) កសាងឡើងដើម្បីថ្វាយដល់ព្រះបាទជ័យវ័រ្មនទី២ដែលជាព្រះអយ្យកោ(តា) ។ ចំណែកប្រាសាទកណ្តាល(ខាងក្រោយ)កសាងឡើងដើម្បីថ្វាយដល់ព្រះមហាសីរបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី២។ប្រាសាទអង្គឆ្វេង ​​ (ខាងមុខកសាងលើងដើម្បីថ្វាយព្រះរាជបិតារបស់ព្រះអង្គ។ប្រាសាទអង្គឆ្វេងខាងក្រោយកសាង លើងដើម្បីថ្វាយព្រះរាជមាតា។ចំណែកប្រាសាទខាងស្តាំដៃ២ទៀតត្រូវបានគេសន្និដ្ឋានថា ដើម្បីថ្វាយព្រះរាជវង្សានុវង្សដូចគ្នាដែរ។ ពេលកសាងប្រាសាទនេះរួច មានការពណ៍នាពីប្រាសាទ នេះថាកសាងឡើ់ង ដើម្បីឧទ្ទិសដល់ទេព្តាដែលខ្ពស់ជាងគេ ដែលមានព្រះនាមថាព្រះឥសូរនោះ។

តើប្រាសាទព្រះគោមានអ្វីអោយទស្សនា? 
នោះគឺផ្តែរស្អាតជាងសម័យណាៗទាំងអស់ប្រាសាទមានរចនាផ្កាភ្ញីប្រកបដោយចំលាក់ផ្តែរថ្មភក់ ផុស។ផ្តែរសម័យព្រះគោនោះត្រូវបានបុរាណវិទូ លើកដំកើងថាមានសម្រស់ជាងសម័យណាទាំង អស់។សម័យនោះចាប់មានសិល្បះរបស់ជនជាតិជ្វា ហូរចូលមក ដូចជាផ្តែរមួយមានរូបចំលាក់មុខកាល(មុខដូចយក្សមានភ្នែកលានចេញ)មានទេព្តាជឹះសេះតម្រៀបគ្នាជាជួរមើលទៅគួរអោយជក់ចិត្ត។
ឆ្មាំទ្វារឬទ្វារបាលនៅជញ្ជាំងប្រាសាទព្រះគោ មិនថាជាទ្វរបាលប្រុសឬស្រីទេច្រើនតែឈរនៅក្នុង ស៊ុមផ្ទះកញ្ចក់។ទ្វារបាល ប្រុសច្រើន តែស្លៀកពាក់តុបតែងក្បាល ដៃកាន់លំពែង ដៃឆ្វេងចករត់ចង្កេះ ស្លៀកសំពត់ភ្លីមុខ ក្រវាត់ខ្សែក្រវ៉ាត យ៉ាងស្អាត ដៃដែលកាន់លំពែងមិនសូវណែនទេមើលទៅដូចកេន្នរ។
រូបចំលាក់គោនន្ទិ
រូបគោនន្ទិនេះគេហៅថាប្រាសាទព្រះគោ គឺដោយសារតែមានគោនន្ទិ៣តាំងនៅមុខប្រាសាទ។
ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងយុគសម័យតែមួយមានគឺ=
ប្រាសាទបាគង និងប្រាសាទលលៃ

ប្រាសាទ ភ្នំបូក


ក្រៅពីភ្នំគូលែនដែលជារមណីយដ្ឋានដ៏ប្រណីត និងជាទីពេញនិយមសម្រាប់ ភ្ញៀវទេសចរទាំងជាតិ និង អន្តរជាតិហើយនោះ ក៏នៅមានភ្នំបីទៀតនៅក្នុងខេត្ត សៀមរាប គឺភ្នំបាខែង ភ្នំក្រោម និងភ្នំបូក ។ ភ្នំទាំង បីនេះសុទ្ធតែមានប្រាសាទតាំងពី លើកំពូលភ្នំ ។ ភ្នំបូកមិនសូវជាទីពេញនិយមសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរប៉ុន្មាន ឡើយដោយសារតែភ្នំនេះនៅឆ្ងាយដាច់ពីប្រាសាទផ្សេងៗទៀតដែលនៅក្នុងខេត្តសៀម រាប ។ បើយើង ធ្វើដំណើរហួសប្រាសាទ បន្ទាយ ស្រីបន្តិចនឹង ឃើញភ្នំមួយនោះភ្នំបូកនេះឯង ។ ភ្នំបូកនេះគឺជាភ្នំមួយ ក្នុងចំណោមភ្នំបីដែលព្រះបាទ យសោវរ្ម័នទី១ បានកសាងទុក ។ ភ្នំបូកមានកម្ពស់ប្រមាណជា៧០ម៉ែត្រ ហើយសម្រាប់អ្នកទេសចរ ត្រូវដើរឡើងភ្នំដើម្បីទស្សនាប្រាសាទ ។ នៅលើកំពូលភ្នំ មានប្រាសាទបីស្ថិត នៅជើងទម្រតែមួយ ហើយប្រាសាទនេះមានលក្ខណៈស្រដៀងនិងប្រាសាទភ្នំក្រោម ប៉ុន្តែប្រាសាទភ្នំបូក នេះនៅមាន ក្បូរក្បាច់ចម្លាក់ល្អជាងប្រាសាទភ្នំក្រោម ។

តើប្រាសាទភ្នំបូក មានអ្វីទស្សនាខ្លះ ?
លិង្គព្រះឥសូរ មានកម្ពស់ប្រមាណជាង២ម៉ែត្រ សូម្បីតែមានសភាពទ្រុឌទ្រោម ក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅ ឃើញពីភាពធំអស្ចារ្យនៅជើងទម្រយោនីដែលត្រូវដើមឈើវល្លិ គ្របដណ្តប់ ។ ជើងទម្រយោនីដ៏ធំនេះ ជាទួលរាងការ៉េ ។រូបចម្លាក់ទេពធីតា  នៅជាប់នឹងជញ្ជាំងប្រាសាទ នឹងឃើញសំពត់ សម្លុយ ដែលយើង មិនធ្លាប់ឃើញនៅក្នុងរចនាបថសម័យណាៗទាំងអស់ ។ អ្នកបុរាណវិទ្យាបានចាត់ទុករចនាបថនេះថា ជាយុគសម័យមួយគឺយុគសម័យភ្នំបាខែងនោះឯង ។
មើលទេសភាពដោយសារប្រាសាទនេះសង់នៅលើកំពូលភ្នំ ទើបយើងអាចគយគន់ទេសភាពបានដោយ មើលពីលើមកក្រោម ពីលើទៅឆ្ងាយៗឃើញវាលស្រែដាច់ កន្ទុយភ្នែក ។
ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងសម័យតែមួយ
១.ប្រាសាទភ្នំបាខែង
២.ប្រាសាទភ្នំក្រោម

ប្រាសាទ ធម្មានន្ទ


ប្រាសាទធម្មានន្ទមានទីតាំងនៅគីឡូម៉ែត្រលេខពីរ ផ្លូវវង់តូច ដែលចេញតាមទ្វារជ័យ នគរធំ មានប្រាសាទពីរនៅទន្ទឹមៗគ្នា ។ បា្រសាទមួយស្ថិតនៅខាងជើងផ្លូវឈ្មោះថា ប្រាសាទធម្មានន្ទ ចំណែកឯប្រាសាទមួយទៀតដែលស្ថិតនៅខាងត្បូងផ្លូវឈ្មោះថា បា្រសាទចៅសាយ ។ នៅទីនោះយើងសូមលើកយកតែប្រាសាទមួយក្នុងចំណោមប្រាសាទទាំងពីរមកធ្វើការបកស្រាយ ប្រាសាទមួយនោះគឺប្រាសាទ ធម្មានន្ទ ។ ប្រាសាទធម្មានន្ទគឺជាប្រាសាទដែល មានខ្នាតតូចដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយប្រឡាយទឹក ដែលជនជាតិខ្មែរយើងមានជំនឿថា ប្រឡាយទឹកនេះជាប្រឡាយទឹកដែលឡោមព័ទ្ធភ្នំ ព្រះសុមេរុ ។ ប្រាសាទនេះខុសពីប្រាសាទចៅសាយត្រង់ថា មានធម្មមន្ទីរមួយកន្លែង នៅខាងស្តាំដៃ ឬនៅទិសខាងត្បូងនៃប្រាសាទ ។ ចំណែកប្រឡាយទឹកសព្វថ្ងៃនេះរីង គោកអស់ទៅហើយ ។
តើប្រាសាទធម្មានន្ទមានអ្វីទស្សនាខ្លះ ?
រូបចម្លាក់នៅសសរទ្វារខាងមុខ។មានរូបទេពអប្សរាដ៏មានសម្រស់ស្រស់ស្អាតដូចអប្សរានៅបា្រសាទអង្គរវត្តដែរ ហើយអ្វីដែលគួរឲចាប់អារម្មណ៍ផងដែរនោះគឺមានរូបទេពអប្សរានៅជាមួយនិង រូបចម្លាក់ទ្វារបាល ។
ផ្តែរខាងក្នុងមានរូបចម្លាក់ព្រះនារាយណ៍ទ្រង់គ្រុឌ ព្រះនារាយណ៍កន្ធែកព្រះបាទនៅលើស្មាគ្រុឌ មានអាវុធគ្រប់ដៃ ។ ចំណែកឯគ្រុឌវិញបានយកក្បាលវែកត្រសុលនាគចេញមក ពាក់កណ្តាល ដូច្នេះហើយបានជាមានក្បាលនាគម្ខាងពីរ ។ គេអាចចាត់ទុកថាប្លែក ហើយទិដ្ឋភាពបែបនេះគឺមានតែនៅបា្រសាទធម្មានន្ទ រីឯប្រាសាទផ្សេងៗទៀតមិន មានឡើយ ។


តួប្រាង្គប្រាសាទ
ក្បូរក្បាច់រចនាមានទាំងរូបមនុស្ស និងសត្វ ប្រភេទផ្សេងៗជាច្រើនឆ្លាក់រូបចម្លាក់ផុស លម្អនៅតាមផ្នែកផ្សេងៗដូចជាជញ្ជាំងមុខប្រាសាទ និង ជើងគ្រឹះនៃប្រាសាទ ។
នៅតាមគោបុរៈ
នៅមុខប្រាសាទមានរូបសម្លាក់សត្វគ្រុឌឈរពត់ខ្លួននៅលើជ្រុងកែងដំបូលនៃគោបុរៈ យ៉ាងស្រស់សង្ហារ ។
ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងយុគសម័យតែមួយ
១. ប្រាសាទ អង្គរវត្ត
២. ប្រាសាទបន្ទាយសំរែ
៣. ប្រាសាទចៅសាយ
៤. ប្រាសាទព្រះពិធូរ
៥. ប្រាសាទបឹងមាលា
៦. ប្រាសាទភិមៃ (ខេត្តនគររាជសីមា សព្វថ្ងៃជារបស់ថៃ )
៧. ប្រាសាទភ្នំរុង (ខេត្តបុរីរម្យ សព្វថ្ងៃជារបស់ថៃ)
៨. ប្រាសាទវត្តភូ (សព្វថ្ងៃនៅប្រទេស ឡាវ) ។

ប្រាសាទបាគង​ ជាប្រាសាទហ្លួង រាជកាលព្រះបាទ ឥន្រ្ទវរ្ម័នទី១

 
ប្រាសាទបាគងកសាងលើងក្រោយប្រាសាទព្រះគោ ២ឬ៣ឆ្នាំប្រាសាទនេះជាប្រាសាទហ្លួងក្នុងរាជកាល​ ព្រះបាទឥន្រ្ទវរ្ម័នទីជាទីប្រតិស្ថាននៃក្រុងបុរាណមុននរគរធំឈ្មោះហិរិហរាលយះ​ ។​ប្រាសាទបាគងជានិមិត្តរូប​ ដំបូងគេក្នុងការកសាងប្រាសាទដែលមានលក្ខណះជាពីរាមីដ។តួប្រាសាទមានទាំងអស់៥ជាន់ ហើយក្នុង១ជាន់ៗត្រូវបានបុព្វបុរសខ្មែរកសាងលើងពីថ្មភក់ លើកលែងពីប្រាង្គមេដែលនៅជាន់លើទាំងអស់កសាងពីឥដ្ឋ ប៉ុន្តែបាក់បែកគ្មានសល់។ក្រោយមកគេបានធ្វើការជួសជុលនៅប្រាសាទបាពួនឬអង្គរវត្តដោយេស្តចរាជកាល ​ក្រោយៗ ដែលគេសង្កតឃើញក្បាច់រចនាមិនដូចជើងក្រោមប្រាសាទឡើយ​។​ការកសាងរចនាបទបែបនេះជា ការចំលងភ្នំព្រះសុមេរុដែលជាទី​ប្រថាប់របស់ព្រះសិវះ។



គោបុរទិស ខាងកើត ទិស មានទំហំធំជាងគោបុរហខាងជើងខាងត្បូង​។​ទ្រង់ទ្រាយរបស់ប្រាសាទបាគង​ មានលក្ខណះស្រដៀងនឹងពីរ៉ាមីត​ ។ លើជាន់ទី១មានវិហារតូចនៅជ្រុងនៃទិសទាំងប្រាំបី ។ ជាន់នីមួយៗ របស់ពីរ៉ាមីដមានជនណ្តើរឡើងទៅលើ ហើយបណ្តោយទទឹងរបស់ជើងក្រោម មានលក្ខណះ៤ជ្រុងការ៉េ ដោយនៅជុំវិញគ្រឹះនិមួយៗ មានចំលាក់ផុសរូបនាគនិងគ្រុឌ។

 តើប្រាសាទបាគងមានអ្វីអស្ចារ្យសំរាប់អ្នកទេសចរ?
 ចំលាល់ផុស រូបនាគ=នៅផ្លូវចូលប្រាសាទទាំងសង្ខាង មានចំលាក់ផុសរូបនាគយ៉ាងធំ មានប្រមាណជា ៦០ ម៉ែត្រ។
 រូបចំលាក់នាងទេពអប្សរ=ផ្នែកចំហៀងនជណ្តើរលើងទៅកាន់ប្រាងប្រាសាទមេមួយជាន់ៗ មានរូប​ចំលាក់នាងទេពអប្សរដែលមានកំពស់១ម៉ែត្រកន្លះ នៅជាន់ទី២ នេះ ក៏មានរូបចំលាក់យក្ស ដែលគេ​សន្និដ្ឋានអាជារូបនៅក្នុងរឿងរាមកេរ្ត៏។គេសង្កេតឃើញយក្សមានតែងខ្លួន និងពាក់របាំម្កុដមើទៅស្អាត​។​រូបចំលាក់នេះបង្ហាញពីរូបរាង និងសាច់ដុំយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត ចារូបភាពមួយដែលនៅសេសសល់រហូត​ ដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
រូបចំលាក់រឿងរាមកេរ្ត៏=នៅបរិវេនជើងគ្រឹះពិរ៉ាមីដជាន់លើ មានរូបចំលាក់រឿងរាមកេរ្ត៏ ដោយមានរូបភាពដ៏លេចធ្លោបំផុតគឺរូបរបស់ព្រះរាមព្រះលកណ្ខដែលត្រូវសរនាគបាសរបស់ឥន្រ្ទជិត។

ប្រាសាទមេបុណ្យខាងកើត


 

បច្ចុប្បន្ននេះប្រាសាទមេបុណ្យខាងលិច ស្ថិតនៅលើកោះកណ្តាលបារាយណ៍ មានទឹក ព័ទ្ធជុំវិញ ។ ផ្ទុយ ទៅវិញប្រាសាទមេបុណ្យខាង កើតពេលនេះបារាយណ៍រីង ទឹកអស់ហើយ ។ មុននឹងមានការកសាងបា្រសាទ មេបុណ្យខាងកើតនេះឡើង ព្រះបាទ យសោវរ្ម័នទី១ ទ្រង់បានកសាងបារាយណ៍ខាងកើតមួយដោយមានគោល បំណងយកទឹកមកប្រើក្នុងនគរ ។ បារាយណ៍នេះមានបណ្តោយ៧គីឡូម៉ែត្រ ទទឹង ១.៨គីឡូម៉ែត្រ និងជម្រៅ៤ម៉ែត្រ អាចស្តុកទឹកបានដល់ទៅ ព្រះបាទ យសោវរ្ម័នទី១ ទ្រង់បានកសាងបារាយណ៍ខាងកើតមួយដោយមានគោល បំណងយកទឹកមក ប្រើក្នុង នគរ ។ បារាយណ៍នេះមានបណ្តោយ៧គីឡូម៉ែត្រ ទទឹង ១.៨គីឡូម៉ែត្រ និងជម្រៅ៤ម៉ែត្រ អាចស្តុកទឹកបានដល់ទៅ៥៥លានម៉ែត្រគុប ។


បារាយណ៍នេះត្រូវបានគេឲឈ្មោះថា យសោធរតដាកៈ ឬស្រះទឹករបស់ព្រះបាទ យសោវរ្ម័នទី១ ដែលបាន ទឹកពីស្ទឹងរលួសហូរចូលមកកាន់បារាយណ៍នេះដូចប្រាសាទ ប្រែរូបដែរ ។ ប្រាសាទមេបុណ្យខាងកើត ប្រៀបដូចជាព្រះវិហារមួយនៅលើកំពូលភ្នំ ព្រោះទាំងបីថ្នាក់នៃប្រាសាទពីផ្ទៃបាតដល់កំពូលប្រាង្គមេ មានកម្ពស់ដល់ទៅ២៨ ម៉ែត្រ កំផែងព័ទ្ធជុំវិញប្រាសាទមានទទឹង ១២១ម៉ែត្រ  បណ្តោយ១២៦ម៉ែត្រ ។ បាតគ្រឹះជាន់ក្រោមនៃប្រាសាតមានទទឹង ១០៤ ម៉ែត្រ  បណ្តោយ១០៨ម៉ែត្រ ។
 តើប្រាសាទមេបុណ្យខាងកើតមានអ្វីទស្សនាខ្លះ ?
នៅលើគ្រឹះជាន់ទីពីរមានប្រាសាទតូចទាំង៤ទិស មួយទិសមានពីរខ្នង ។ នៅជ្រុងគ្រឹះ មានបដិមារូបដំរីទាំង៤ ជ្រុងមានកម្ពស់ប្រមាណជា ១.៨ ម៉ែត្រ ។ បដិមានដែលនៅ ទិសនិរតីនៅមានលក្ខណៈល្អជាងគេ ។ ថ្នាក់លើ បង្អស់នៃប្រាង្គទាំង៥ខ្នង ត្រូវបានគេកសាងនៅលើគ្រឹះតែមួយ។នៅផ្តែរនៃប្រាង្គមេមានរូបចម្លាក់គជលកី្សគឺ លក្ខណៈដំរីសដែលនៅខាងឆ្វេង និងខាងស្តាំរបស់ព្រះនាងលកី្ស ដោយលើកប្រមោយឡើងប្រទាក់គ្នា ។
 ប្រាសាទទិសខាងលិចមានរូបចម្លាក់ព្រះវិស្ណុអវតារជានរសិង្ហកំពុងតែលេប ត្របាក់យក្ស ។
 ប្រាសាទាំងអស់កសាងឡើងដោយប្រើឥដ្ឋតម្រៀបបន្តគ្នា លើកលែងតែ សសរ និងស៊ុមទ្វារចូល ហើយផ្តែរធ្វើពីថ្មភក់ ។ ចំហៀងសសរស៊ុមទ្វារមានរូបចម្លាក់ទ្វារ បាលទាំងពីរផ្នែក ។
ចំពោះផ្លូវចូលទៅកាន់ប្រាង្គមេអាចចូលបានតែទ្វារខាងកើត ប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯខាងលើត្រូវបិទជិត ។
 ពីថ្នាក់លើបង្អស់មុខប្រាង្គមេ ពេលមើលចេញទៅឆ្ងាយ យើងនិងឃើញវាលស្រែ និងទំនប់បារាយណ៍ដែល នៅគង់វង្សនៅឡើយ ។
ប្រាសាទដែលកសាងក្នុងយុគតែមួយ
១. ប្រាសាទប្រែរូប
២. ប្រាសាទបាត្រជុំ
៣. ប្រាសាទកុដិឥស្វរៈ